Ended soon
Με τα δικαιώματα των γυναικών για τον ιμπεριαλισμό. Σχετικά με το ιστορικό των σημερινών διαδηλώσεων στο Ιράν, της Sib Zamini
Άρθρο στην Unsere Zeit (14/10/2022), εφημερίδα του ΚΚ Γερμανίας (DKP)
Ο θάνατος της Mahsa Amini είναι ανησυχητικός και αποτελεί αιτία πένθους και συμπάθειας για μεγάλο μέρος του ιρανικού πληθυσμού. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο υπάρχων ενδυματολογικός κώδικας και οι έλεγχοι του είναι περιττοί και αποτελούν αγκάθι για πολλούς Ιρανούς. Ακόμα και τμήματα των λεγόμενων οπαδών των αρχών ζητούν δημόσια εδώ και χρόνια να καταργηθούν οι έλεγχοι. Η σημερινή κυβέρνηση – σημειωτέον – αρχικά έδειξε κατανόηση για τις διαμαρτυρίες και υποσχέθηκε έρευνες. Σε ποιο βαθμό θα δοθεί συνέχεια μετά τις επακόλουθες κλιμακώσεις και τις μαζικές συλλήψεις, μένει να το δούμε.
Βασικά, ωστόσο, δεν πρέπει να παραβλέπεται ότι ο υπάρχων ενδυματολογικός κώδικας έχει μεγάλη ηθική και πολιτική σημασία για ένα σημαντικό μέρος της άρχουσας τάξης στο Ιράν. Για αυτό το τμήμα της κοινωνίας, αντιπροσωπεύει υποκειμενικά έναν αδιάσπαστο δεσμό με τα επιτεύγματα της Λαϊκής Επανάστασης του 1979 και τις αξίες της, καθώς και με τον ηγέτη της Ρουχολάχ Χομεϊνί. Το γεγονός ότι δεν έχει καταστεί ακόμη δυνατό να χαλαρώσει ο ενδυματολογικός κώδικας, πόσο μάλλον να καταργηθεί εντελώς, έχει επομένως βαθιά ριζωμένους κοινωνικοπολιτικούς λόγους. Κατά καιρούς, ακόμη και οι λεγόμενοι “μεταρρυθμιστές” δεν κατάφεραν να κάνουν πρακτικά βήματα στον τομέα αυτό χωρίς να διακινδυνεύσουν μεγάλες αναταραχές.
Ωστόσο, όσοι πιστεύουν, στο πλαίσιο των διαδηλώσεων στο Ιράν, ότι πρόκειται κυρίως για τα δικαιώματα των γυναικών, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία, δεν αντιλαμβάνονται -και λόγω της έντονα συναισθηματικής προβολής- ότι εδώ δρουν εντελώς διαφορετικοί παράγοντες και δυνάμεις. Στόχος τους είναι να διχάσουν και να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα για να την υποτάξουν.
Ποιοι είναι οι πολιτικοί παράγοντες πίσω από την εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης που εργαλειοποιούν τις αρχικά νόμιμες διαμαρτυρίες της νεολαίας κατά του κώδικα ενδυμασίας και των συνοδευτικών ελέγχων και τις χρησιμοποιούν για τους δικούς τους σκοπούς;
Πρώτα απ’ όλα, υπάρχουν οι μοναρχικοί, οι οποίοι μπορούν να αξιοποιήσουν τεράστιους πόρους, όπως τους δικούς τους τηλεοπτικούς σταθμούς, όπως το “Man-o-To” ή το “Iran International”. Αυτοί δραστηριοποιούνται κυρίως από τις ΗΠΑ, αλλά και από τη Σαουδική Αραβία και τη Δυτική Ευρώπη. Το “BBC” λειτουργεί ένα από τα κανάλια με τη μεγαλύτερη επιρροή στην περσική γλώσσα και αποτελεί ένα από τα σημεία συσπείρωσης ολόκληρου του ανατρεπτικού μετώπου. Οι “Μουτζαχεντίν του Λαού” ανήκουν στο ίδιο στρατόπεδο εδώ και αρκετό καιρό, έχουν υιοθετήσει τη μοναρχική σημαία και λειτουργούν στρατιωτικά στρατόπεδα στην Αλβανία υπό την προστατευτική ομπρέλα των ΗΠΑ και της ΕΕ, προκειμένου να διεισδύσουν με χιλιάδες μαχητές την κατάλληλη στιγμή.
Άλλοι σημαντικοί παράγοντες είναι οι διάφορες παρατάξεις του κουρδικού κινήματος, οι οποίες -παρά τις εσωτερικές τους αντιφάσεις και την αμοιβαία εχθρότητα- εργάζονται συνεχώς για την αποσταθεροποίηση του Ιράν. Τα κύρια κέντρα τους βρίσκονται, όπως είναι αναμενόμενο, στην αυτόνομη περιοχή στο βόρειο Ιράκ, όπου βρίσκεται ένας από τους κύριους περιφερειακούς συμμάχους των ΗΠΑ και του σιωνισμού. Από εκεί και πέρα, οι περιοχές που κατοικούνται από Κούρδους στο βορειοδυτικό Ιράν ελέγχονται στρατιωτικά και πολιτικά.
Άλλοι φορείς είναι αριστερές-φιλελεύθερες έως αριστερές δυνάμεις (μερικές φορές και κομμουνιστικά κόμματα) που συμμετέχουν στην εκστρατεία μέσω δηλώσεων και συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας στο εξωτερικό. Οι τελευταίοι καλούν να συνδεθούν τώρα διάφοροι αγώνες, για παράδειγμα οι εργατικοί, με τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Αυτό το μέτωπο από τους αντιδραστικούς μοναρχικούς μέχρι τους αριστερούς φιλελεύθερους και τα κομμουνιστικά κόμματα καθίσταται δυνατό λόγω της εχθρότητάς τους προς την κυρίαρχη τάξη, την οποία περιγράφουν ομόφωνα ως “αντιδραστικό καθεστώς μουλάδων”. Θέματα όπως το γυναικείο ζήτημα, το κουρδικό ζήτημα, η εκκοσμίκευση ή, γενικότερα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το ζήτημα της δημοκρατίας συχνά έχουν υψηλότερη προτεραιότητα από τους πραγματικούς ταξικούς αγώνες που διεξάγονται και τον στενά συνδεδεμένο αγώνα για εθνική κυριαρχία.
Η πολύ επιθετική εκστρατεία στα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχει μια νέα ποιότητα, καθώς περιλαμβάνει συντονισμένες και έντονες εκκλήσεις για βία και ένοπλο αγώνα. Στην πορεία, ορισμένες ενέργειες μέσα από τις διαδηλώσεις είχαν ως στόχο την υποκίνηση, τον διχασμό και τη μαζική αποδιοργάνωση της κοινωνίας. Για παράδειγμα, κάηκε η εθνική σημαία του Ιράν, πυρπολήθηκε ένα τζαμί στην πόλη Rasht και επιτέθηκαν σε πολίτες. Αυτά τα ξεσπάσματα βίας συνοδεύονταν από εκκλήσεις καλλιτεχνών που ζούσαν στο εξωτερικό να πάρουν τώρα τα όπλα και να ανατρέψουν επιτέλους το καθεστώς.
Ωστόσο, η εργαλειοποίηση των θαρραλέων εργατικών αγώνων των τελευταίων ετών δεν φαίνεται να έχει κανένα αποτέλεσμα στο ίδιο το Ιράν. Στο εξωτερικό, ωστόσο, αυτή η σύνδεση εξυπηρετεί την ενσωμάτωση των τελευταίων εναπομεινάντων αντιιμπεριαλιστικών δυνάμεων στο αντιλαϊκό και φιλοϊμπεριαλιστικό μέτωπο κατά του Ιράν. Πρόκειται για τις δυνάμεις που είναι προσανατολισμένες προς το εργατικό κίνημα και ασκούν κριτική στην πολεμική εκστρατεία των ΗΠΑ ή έχουν ασκήσει κριτική μέχρι σήμερα.
Τι μπορεί να περιμένει η ιρανική εργατική τάξη από μια τέτοια συμμαχία με τον δυτικό ιμπεριαλισμό και τους αντιπροσώπους του σήμερα, εκτός από την πλήρη υποταγή και καταστροφή της βάσης της ζωής και του αγώνα της, είναι ένα ερώτημα που πρέπει να θέσουν οι κομμουνιστές στον εαυτό τους. Επί του παρόντος, το ερώτημα αυτό μπορεί να απαντηθεί μόνο στο πλαίσιο του πολέμου που προκάλεσε το ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας, των πυρών στα νότια σύνορά της και των απειλών κατά της Κίνας. Πολλοί στο Ιράν βλέπουν ξεκάθαρα και σωστά τον άμεσο κίνδυνο που τους απειλεί η συμμαχία των αντεθνικών και αντιλαϊκών δυνάμεων με τον δυτικό ιμπεριαλισμό – και όχι μόνο λόγω της εμπειρίας της απόλυτης καταστροφής γειτονικών περιφερειακών κρατών όπως το Ιράκ, η Συρία και το Αφγανιστάν, αλλά και η Λιβύη.
Πηγή: