Ended soon
Ιρανικό χιτζάμπ: Ένα σύμβολο της εργατικής τάξης σε έναν αντιιμπεριαλιστικό ταξικό πόλεμο, της Janna Kadri (ερευνήτρια)
Δημοσιεύτηκε στο Al Mayadeen. Μετάφραση: Παναγιώτης Παπαδομανωλάκης (δημοσιογράφος)
Η εργαλειοποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα δυτικά μέσα ενημέρωσης χρησιμοποιείται εδώ και καιρό για να προωθηθεί η ατζέντα της αλλαγής καθεστώτος. Αυτό το άρθρο εξηγεί γιατί η επανάσταση του Ιράν αποτελεί την πραγματική βάση για τη χειραφέτηση των Ιρανών γυναικών και τα γυναικεία δικαιώματα.
Για τη Δύση, το λυπηρό περιστατικό του θανάτου της Μάχσα Αμίνι ήταν μια ευκαιρία να τροφοδοτήσει την ιρανοφοβία και την ισλαμοφοβία. Η κάλυψη των μέσων ενημέρωσης που πρόσκεινται στη Δύση, συνοδεύτηκε από ένα πλήθος κατασκευασμένων ειδήσεων και προπαγάνδας στον κυβερνοχώρο. Ψεύτικοι λογαριασμοί στο Twitter δημιουργούνταν με μεγάλη συχνότητα, σε κάτι που ισοδυναμούσε με έναν συντονισμένο ιδεολογικό πόλεμο κατά του Ιράν. Κάτι τέτοιο δεν αποτελεί έκπληξη δεδομένης της μακροχρόνιας απειλής και των πραγματικών επιθέσεων των ΗΠΑ κατά του Ιράν. Πράγματι, κάθε εθνικός πόλεμος κατά της αποικιοκρατίας ή της νεοαποικιοκρατίας συμπίπτει με έναν ταξικό πόλεμο. Και στην ταξική πάλη, οι τάξεις ενσαρκώνονται σε ιδέες και σύμβολα, ενάντια στις ιδέες και τα σύμβολα των άλλων. Το ιρανικό χιτζάμπ είναι ένα σύμβολο της εργατικής τάξης στον αγώνα της για αυτονομία ενάντια στις συνεχιζόμενες και επικείμενες επιθέσεις του ιμπεριαλισμού.
Παρά τις αφηγήσεις της Δύσης, οι οποίες όχι μόνο καλλιέργησαν αναπαραστάσεις παθητικών και καταπιεσμένων γυναικών, αλλά και τις παρουσίασαν ως ομήρους στην ίδια τους τη χώρα, η μνήμη της δυτικής καταπίεσης παραμένει ζωντανή στη μνήμη του Ιράν. Το Ιράν βρίσκεται υπό δρακόντειες αμερικανικές κυρώσεις για ένα διάστημα αρκετά μεγάλο, ώστε να παραλύσει την οικονομία οποιασδήποτε χώρας. Οι κυρώσεις, οι οποίες εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά το 1979 και ενισχύθηκαν εκ νέου το 1987, δεν θα μπορούσαν να περιγραφούν ως τίποτα λιγότερο από έναν πόλεμο κατά του λαού του Ιράν, με την ανεργία και τον πληθωρισμό να εκτοξεύεται στα ύψη και την εισαγωγή φαρμάκων από το εξωτερικό να καθίσταται απρόσιτη. Με βάση την αρχή cui bono (ποιος ωφελείται), είναι αδιανόητο οι ιρανικές αρχές να προκάλεσαν ή να ενέκριναν αυτό που συνέβη στην Αμίνι, ιδίως σε μια περίοδο που προωθούν την αποκατάσταση των εγγυήσεων σχετικά με τη συμφωνία για το Κοινό Συνολικό Σχέδιο Δράσης (JCPOA).
Ωστόσο, η ανησυχητική πλευρά αυτού του πολέμου συμβόλων είναι η ομοιότητά του με την ανεδαφική Έκθεση Ανθρώπινης Ανάπτυξης του ΟΗΕ (UNDP) για το 2002, η οποία συνέβαλε στη δικαιολόγηση της κατοχής του Ιράκ. Σε εκείνη την έκθεση, το έλλειμμα στα δικαιώματα των Αραβισσών γυναικών έγινε ένα από τα πολιτιστικά άλλοθι για την αποανθρωποποίηση των Αράβων και την εισβολή στο Ιράκ. Φαίνεται λοιπόν ότι αυτό το déjà-vu είναι μια επανάληψη εκείνου του φιλελεύθερου γνωμικού, που χρονολογείται από την αιτιολόγηση της δουλείας από διακεκριμένους διαφωτιστές φιλοσόφους, ιδίως τον Τζον Λοκ: ο άλλος είναι «πολύ τυραννικός και πρέπει να υποδουλωθεί ή να αποδεκατιστεί», αλλιώς «οι βάρβαροι θα επιτεθούν στη Δύση».
Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης παραβλέπουν το γεγονός ότι τα δικαιώματα των γυναικών είναι πρωτίστως προϊόντα ταξικών δικαιωμάτων, τα οποία μπορούν να κατακτηθούν μόνο μέσω της αντιιμπεριαλιστικής ταξικής πάλης. Αυτό δεν σημαίνει ότι η φεμινιστική ατζέντα πρέπει να απορριφθεί. Σημαίνει ότι όταν ο ιμπεριαλισμός έχει ως στόχο την καταστροφή των αναπτυσσόμενων εθνών για τον έλεγχο των πόρων τους, η καταστροφή αυτή είναι που πρέπει να σταματήσει. Αυτοί οι πληρωμένοι γυρολόγοι δεν κατανοούν ότι η ταξική πάλη στον αναπτυσσόμενο κόσμο είναι ένας αγώνας ενάντια στην επέκταση της δυτικής αστικής τάξης, ενάντια στους ιδεολογικούς κλώνους της Δύσης, που γεννιούνται στο έδαφος των αναπτυσσόμενων εθνών, για να βοηθήσουν και να συνδράμουν στην καταστροφή των δικών τους εθνών. Οι τάξεις εξ ορισμού είναι κοινωνικές σχέσεις, που υπερβαίνουν την έννοια των συνόρων. Δεν υπάρχει τίποτα εθνικό σε ανθρώπους ιρανικής καταγωγής, των οποίων ο πλούτος αυξάνεται και αναπαράγεται από τα μερίσματα που αποκομίζουν από τον ιμπεριαλισμό. Είναι γνωστό ότι οι ταξικοί αγώνες πρέπει να συμπλέουν με τους εθνικούς αγώνες για αυτονομία από την ηγεμονία των ΗΠΑ, προκειμένου οι εργαζόμενοι να αναπτυχθούν υλικά και πολιτιστικά. Με τον ίδιο τρόπο, οι γυρολόγοι του πολέμου παραμελούν το γεγονός ότι οι τάξεις κερδίζουν με την κυριαρχία των ιδεών και των πολιτιστικών συμβόλων τους, επειδή κάθε πόλεμος είναι πρώτα ένας πόλεμος ιδεών.
Οφείλει κανείς να λάβει υπόψη του την τρέχουσα περίπτωση του Λιβάνου με τις αδυνατισμένες μάζες του, που εξακολουθούν να προσδοκούν στο ΔΝΤ για την αποκατάσταση της οικονομίας τους. Εδώ έχουμε ένα ζωντανό παράδειγμα του πώς οι εκπορευόμενες από τις ΗΠΑ ιδέες κυριαρχούν, χωρίς οι Αμερικανοί στρατιώτες να κατέχουν φυσικά τη χώρα. Ο απλός κανόνας ότι ο καπιταλισμός κυβερνά με την ηγεμονία των ιδεών του, δεν περνά από το μυαλό αυτοαποκαλούμενων φεμινιστριών, για τον απλούστατο λόγο ότι έχουν γίνει ένας βασικός μηχανισμός που προπαγανδίζει την κυρίαρχη ιδεολογία των ΗΠΑ. Ο δυτικός φεμινισμός και τα μέσα ενημέρωσης παρέχουν κάλυψη στην ηγεμονία των ΗΠΑ. Συμβάλλουν στον πόλεμο εναντίον ενός αντιιμπεριαλιστικού έθνους όπως το Ιράν και, το χειρότερο, εμφυσούν ηττοπάθεια στο κοινωνικό φαντασιακό των μαζών. Κάτι τέτοιο δεν αποτελεί παρέκκλιση, αφού και οι δύο θεσμοί χρηματοδοτούνται από το αμερικανικό κεφάλαιο για να εξυπηρετήσουν τα στρατηγικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Το ζήτημα μπορεί να είναι ότι η επιτυχία των μέσων ενημέρωσης να προωθούν την αυτοενοχοποίηση στις μάζες και να αποπροσανατολίζουν την προσοχή από την επιθετικότητα των ΗΠΑ είναι ένα μεγαλύτερο όπλο από τα πραγματικά όπλα των πολλών υποστηριζόμενων από τη Δύση καθεστώτων και στρατιωτικών βάσεων που ζώνουν του πλανήτη.
Αυτό που σκοπεύει να κάνει η επίθεση των ΗΠΑ στην περιοχή δεν είναι μόνο να οικοδομήσει την πολιτιστική ανωτερότητα κάποιας δυτικής δύναμης ή να επιβεβαιώσει εκ νέου τον δυτικό σοβινισμό, αλλά κυρίως να κλέψει τους πόρους, που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν καλύτερα τα μέσα διαβίωσης της περιοχής. Η φτώχεια και το προσδόκιμο ζωής είναι ήδη θλιβερά σε μεγάλο μέρος του πλανήτη, εξαιτίας της κυριαρχίας των ΗΠΑ και των ιδεών τους για τις ελεύθερες αγορές, οι οποίες παρεμπιπτόντως διοχετεύουν μεγάλο μέρος των εθνικών πόρων στην ασφαλέστερη αγορά του δολαρίου. Οι ντόπιοι των οποίων ο πλούτος είναι αποθηκευμένος στις ΗΠΑ και κυκλοφορεί υπό τον έλεγχο του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τη βελτίωση της εθνικής οικονομίας. Αυτοί είναι περισσότερο ενταγμένοι στην κυριαρχούμενη από τις ΗΠΑ χρηματοπιστωτική σφαίρα και ουσιαστικά αποτελούν μαζί με τη δυτική χρηματοπιστωτική τάξη την κυρίαρχη τάξη του πλανήτη. Οι κομπραδόροι ανήκουν στις ΗΠΑ.
Οι πραγματικές απώλειες των λαών της περιοχής, η υπαρκτή και χαμένη ανάπτυξη ως αποτέλεσμα του σφετερισμού του πλούτου από τις ΗΠΑ, είναι τεράστιες. Αυτές οι απώλειες μεταφέρονται προς τη Δύση όταν επικρατούν οι ιδέες της Δύσης. Για να συνεχίσουν να αυξάνουν την απομύζηση της περιοχής, οι ΗΠΑ πρέπει να μεταφράσουν την κατάσταση της μερικής ήττας των μαζών της σε ιδεολογική συνθηκολόγηση. Αυτό συμβαίνει μέσω της εναλλαγής μεταξύ της ανώτερης δύναμης πυρός των ΗΠΑ, που αντιπροσωπεύεται από τις πολλές στρατιωτικές βάσεις τους, συμπεριλαμβανομένης της σιωνιστικής οντότητας, και της προώθησης των ιδεολογικών συνεργών τους, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, των ΜΚΟ και των δυτικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Η διασύνδεση μεταξύ της ισχύος των όπλων και της ιδεολογικής ισχύος αποσκοπεί στο να παραδώσουν οι λαοί της περιοχής οικειοθελώς τον πλούτο και τους πόρους τους. Με άλλα λόγια, να σφίξει η ιδεολογική δαγκάνα των Ηνωμένων Πολιτειών τα μυαλά του εργαζόμενου λαού και να ακυρώσει τον αγώνα ενάντια στην εργαλειακή γνώση που διαχέει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Αυτή είναι η πραγματική απώλεια του μουσουλμανικού και του αναπτυσσόμενου κόσμου.
Στον πόλεμο των ιδεών, που παραμένει ο κύριος πόλεμος, δεν είναι δύσκολο να νικήσει κανείς τις ΗΠΑ. Ας θυμηθούμε την αμερικανική κουλτούρα του βιασμού, που καλλιεργείται στο εσωτερικό της χώρας και ασκείται στα παιδιά και τις γυναίκες του υπό αμερικανική κατοχή Ιράκ. Αν αυτό δεν είναι αρκετό για να εκθέσει κανείς τις ΗΠΑ, μπορεί να θυμηθεί τον Τζούλιαν Ασάνζ, το πρόσωπο που αποκάλυψε ορισμένα από τα εγκλήματα των ΗΠΑ και ο οποίος παραμένει πίσω από τα κάγκελα. Σε μια ευρύτερη εικόνα, μπορεί κανείς να εστιάσει στις φυλακές των ΗΠΑ που είναι υπεργεμάτες από μειονότητες, των οποίων η μακροζωία είναι κατά μέσο όρο τουλάχιστον δέκα χρόνια μικρότερη από εκείνη του λευκού πληθυσμού. Η εμπέδωση του βιασμού σε συνδυασμό με τον ρατσισμό στις ΗΠΑ αποτελούν ζωντανά παραδείγματα της εμπορευματοποίησης των ανδρών και των γυναικών. Η ανατροφή μιας εγκληματικής εσωτερικής πολιτικής αποτελεί μέρος της πολεμικής ετοιμότητας των ΗΠΑ, όταν οι στρατιώτες και οι ΜΚΟ τους μεταναστεύουν στο Νότο, για να υποκινήσουν τους πολέμους που εκτοπίζουν πρόσφυγες, φθηνούς εργάτες και οικονομικό πλούτο στις ΗΠΑ. Τα δυτικά μέσα ενημέρωσης σιωπούν για τη μετατροπή των σωμάτων των γυναικών σε αντικείμενα προς πώληση. Σιωπούν για την παραγωγή της κουλτούρας των όπλων, του πορνό και παρόμοιων εκδηλώσεων, που υποβιβάζουν τους ανθρώπους σε αντικείμενα μιας χρήσης- και ούτω καθεξής. Συνολικά, ο δυτικός φιλελευθερισμός έχει τις ρίζες του στην αντίληψη ότι οι λευκοί γεννήθηκαν ίσοι, αλλά όχι οι υπόλοιποι. Έτσι, ενώ η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ αντικατοπτρίζει την εσωτερική τους πολιτική, η καταστολή που ασκείται στο εξωτερικό, στον Τρίτο Κόσμο, είναι πολύ πιο σοβαρή.
Θεωρητικά, το οπλοστάσιο ωφελιμιστικών ιδεών των ΗΠΑ κυβερνά ως υποκατάστατο της κοινωνικής τάξης. Για παράδειγμα, αν και ο στρατός των ΗΠΑ τερμάτισε την πολεμική του αποστολή στο Ιράκ, οι αμερικανικές ιδέες που ενσταλάχθηκαν στις επίσημες και ανεπίσημες οικονομικές και νομικές δομές του εξακολουθούν να κυβερνούν το Ιράκ- το ίδιο ισχύει και για μεγάλο μέρος του αναπτυσσόμενου κόσμου μετά την αποικιοκρατία. Η τάξη, ωστόσο, δεν είναι απλώς ένα υψηλότερο ή χαμηλότερο κοινωνικοοικονομικό υψίπεδο- είναι ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι σχετίζονται μεταξύ τους για να αναπαράγουν τις συνθήκες ζωής τους. Οι εργαζόμενοι λαοί ενωμένοι ζουν μια καλύτερη ζωή και αντιστρόφως. Η τάξη υπερισχύει της εθνικής ή οποιασδήποτε άλλης ταυτότητας. Οι ΗΠΑ επινοούν πολλές ταυτότητες που στερούνται τάξης για να υπονομεύσουν την ενότητα της εργατικής τάξης. Μπορεί οι γυναίκες στην Αϊτή να μην έχουν χιτζάμπ, αλλά η πολιτική των ΗΠΑ στην Αϊτή είχε φροντίσει ώστε οι γυναίκες της Αϊτής να ζουν κατά μέσο όρο τουλάχιστον είκοσι χρόνια λιγότερο από τις λευκές γυναίκες των ΗΠΑ. Ακριβώς όπως πολιτικοποιεί πολιτισμικές οντότητες και προτρέπει σε συγκρούσεις μεταξύ εθνοτήτων ή κοινωνικών ομάδων για ό,τι απομένει από το στραγγισμένο πλεόνασμα αφού μεταφερθεί στο δυτικό ημισφαίριο, οι ΗΠΑ κατασκευάζουν επίσης ταυτότητες φύλου στερούμενες τάξης, για να διασπάσουν την εργατική τάξη και να την αναλώσουν σε εσωτερικές διαμάχες.
Η χειραγώγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα δυτικά μέσα ενημέρωσης χρησιμοποιείται εδώ και καιρό για να προωθηθεί η ατζέντα της αλλαγής καθεστώτος. Η δαιμονοποίηση του Ιράν βασίζεται σε αφηγήσεις για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σκοπός της είναι να υποτάξει ένα αυτόνομο μουσουλμανικό κράτος, που μιλάει για τα ιστορικά δικαιώματα των Αράβων στην Παλαιστίνη. Δεδομένης της εξάπλωσης του «Ισραήλ» κατ’ εντολή του ιμπεριαλισμού και της εμπλοκής του στην υποδαύλιση πολέμων σε όλο τον κόσμο, το παλαιστινιακό ζήτημα αποτελεί ουσιαστικό μέλημα για τη χειραφέτηση της ανθρωπότητας. Η δύναμη του Ιράν να αντιταχθεί στις ΗΠΑ αντανακλά τη δύναμη των εργατικών τάξεων στην περιοχή και σε όλο τον κόσμο.
Σε αυτόν τον ξεκάθαρο αγώνα, το να συνταχθεί κανείς με τον φιλελευθερισμό του δυτικού κόσμου σημαίνει να συνταχθεί με τους εχθρούς της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Επιπλέον, σε αυτό το ασύμμετρο πλαίσιο, στο οποίο η ισχύς των ΗΠΑ και των συμμάχων τους είναι συντριπτική, δεν είναι δυνατόν να μιλήσουμε για τα δικαιώματα των γυναικών στο Ιράν, χωρίς να αναφερθούμε σε αυτά τα δικαιώματα στο παγκόσμιο ταξικό τους πλαίσιο. Η τάξη, όπως είπα παραπάνω, είναι εξάλλου διεθνής και είναι ορατή στις κυρίαρχες ιδέες που διέπουν την άντληση των πόρων. Οι λαοί είναι φτωχοί επειδή εσωτερικεύουν την ψευδοεπιστήμη των ΗΠΑ για τις αγορές, την ανάπτυξη και τα κοινωνικά δικαιώματα. Στην πραγματικότητα, αυτές οι κυρίαρχες ιδέες της Δύσης δεν έχουν εξαντλήσει μόνο τους ανθρώπους, αλλά έχουν εξαντλήσει και τον πλανήτη.
Τα δικαιώματα δεν μπορούν να διαιρεθούν σε κομμάτια σαν κέικ και το σύνολο των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης στους πόρους της είναι το πλαίσιο στο οποίο πρέπει να «ανατρέξουμε» σε κάθε μερική αλήθεια, πριν φτάσουμε σε μια πιο συμπαγή κατανόηση της αλήθειας. Μπορούν να αποκτηθούν οποιαδήποτε δικαιώματα για οποιοδήποτε φύλο ή οποιοδήποτε λαό όταν οι αμερικανικές τράπεζες απορροφούν το μεγάλο μέρος του πλούτου του κόσμου, αφήνοντας πολλές αναπτυσσόμενες χώρες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και πόσιμο νερό; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι.
Η ιστορία του σύγχρονου Ιράν διαμορφώθηκε από μια μακρά σειρά αγώνων ενάντια σε φεουδαρχικές δικτατορίες και ξένες δυνάμεις. Ο καπιταλισμός στο Ιράν είναι συνώνυμος με το πετρέλαιο και την κατάρα αυτού. Από την ανακάλυψη του πετρελαίου το 1908, οι ιμπεριαλιστές στοιχήθηκαν για να αρπάξουν αυτόν τον πόρο, σταματώντας λίγο πολύ την προσπάθειά του για έναν πιο υγιή εκσυγχρονισμό. Αν και ο Σάχης προχώρησε σε κάποια εκβιομηχάνιση, οι υποδομές του εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα ενός περιορισμένου κύκλου και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Παρόλο που οι σχέσεις μεταξύ των Ιρανών έμοιαζαν να είναι εμποτισμένες με προ-καπιταλιστικές παραδόσεις, η συνολική κοινωνική ανάπτυξη ήταν υποταγμένη και καθοδηγούνταν από τους νόμους του κεφαλαίου. Στον καπιταλισμό, τίποτα δεν ξεφεύγει από το οπλοστάσιο του κεφαλαίου.
Αν και το Ιράν επιχείρησε μια Συνταγματική Επανάσταση στις αρχές του εικοστού αιώνα, με συγκεκριμένους στόχους να αμφισβητήσει την αριστοκρατία και να εισαγάγει εδαφικές μεταρρυθμίσεις, απέτυχε να το κάνει λόγω της συντηρούμενης εξάρτησης της μικροαστικής τάξης από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Μετά από πραξικόπημα, η εξουσία του Σάχη εγκαθιδρύθηκε το 1925, αντικαθιστώντας τη δυναστεία των Κατζάρων. Στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, η επιταχυνόμενη διαδικασία εκσυγχρονισμού του Ιράν εμβάθυνε περαιτέρω το χάσμα μεταξύ των κομπραδόρων και των αδικημένων μαζών. Αυτό είναι το πρότυπο εκσυγχρονισμού στη σκιά του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, σε αντίθεση με την εκβιομηχάνιση που γεννά τις προϋποθέσεις για ολόπλευρη ανάπτυξη.
Από τη γέννησή της, η Ισλαμική Επανάσταση δέχθηκε επιθέσεις και κυρώσεις. Στα πρώτα χρόνια που ακολούθησαν την επανάσταση, το Ιράν αντεπιτέθηκε σε έναν πόλεμο που χρηματοδοτήθηκε από τους ιμπεριαλιστές και ακολούθησε ακόμη μια δύσκολη πορεία προς την ανάπτυξη των εθνικών του πόρων. Η οικονομική του δυσπραγία, που προκλήθηκε από τα χρόνια των κυρώσεων, είχε ως αποτέλεσμα να αναπτύξει τη δική του παραγωγική ικανότητα με εγχώρια μέσα. Στα μεταγενέστερα χρόνια, η ιρανική κυβέρνηση κατάφερε να εδραιωθεί ως θεσμός που υποστηρίζεται από το λαό. Αλλά το πραγματικό κέρδος της επανάστασης είναι η αυτονομία του Ιράν, η οποία αποτελεί ανάθεμα για τον ιμπεριαλισμό και πρέπει να προστατευθεί με κάθε κόστος. Η σταθερότητα και η νίκη του θα μεταφραστεί σε κοινωνική πρόοδο για την περιοχή. Είναι λάθος να υποθέσουμε ότι το Ιράν είναι μια από κάθε κοινωνική άποψη τέλεια χώρα, ειδικά καθώς αγωνίζεται να συγκεντρώσει πόρους ενάντια στη συνεχιζόμενη επίθεση, την περικύκλωση και την επικείμενη επίθεση των ΗΠΑ. Τα κοινωνικά ζητήματα του Ιράν δεν αντιμετωπίζονται με ανάλυση σε σελίδες ακαδημαϊκών βιβλίων ή περιοδικών. Προκύπτουν από την ήττα του ιμπεριαλισμού, για τον οποίο η κοινωνική καταπίεση είναι μια κερδοφόρα επιχείρηση. Το κυριότερο, είναι ανακριβές να υποθέσουμε ότι ένα φιλοϊμπεριαλιστικό Ιράν θα αποκαταστήσει το έλλειμμα στα δικαιώματα των γυναικών. Πολλές ισλαμικές χώρες, ιδίως το Αφγανιστάν και το Ιράκ, αποτελούν παραδείγματα του τι κάνει η συνθηκολόγηση με τις ΗΠΑ στις γυναίκες. Η καταπίεση των γυναικών είναι υπόθεση του κεφαλαίου, επειδή είναι απαραίτητη για την εργασιακή διαδικασία, η οποία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της παραγωγής πλούτου. Χωρίς την υποβάθμιση των γυναικών, οι καπιταλιστές δεν βγάζουν κέρδη. Αυτό είναι μαθηματικά βέβαιο. Χωρίς ένα αυτόνομο Ιράν που αντιμετωπίζει τη συμμαχία και την ηγεμονία των ΗΠΑ και του Ισραήλ στον στρατηγικό σημείο του Κόλπου, όχι μόνο οι γυναίκες, αλλά όλοι θα είναι επίσης σε χειρότερη θέση.