Ended soon
Τι έδειξε το διάβημα της ομάδας Βάγκνερ και η ταξική ανάλυση των κομμουνιστών
Τα γεγονότα της 22-24 Ιουνίου, όταν οι ένοπλες μονάδες της Ιδιωτικής Στρατωτικής Εταιρείας (ΙΣΕ) Βάγκνερ με επικεφαλής τον Γεβγκένι Πριγκόζιν προέβησαν σε κάποιες ενεργές κινήσεις, οι οποίες σε όλα τα επίσημα έγγραφα χαρακτηρίστηκαν ως ανταρσία, συγκλόνισαν έντονα τους φιλοκυβερνητικούς κύκλους της ρωσικής κοινωνίας, τα δεξιά και αριστερά πολιτικά ρεύματα, τη ρωσική, ακόμη και την παγκόσμια κοινότητα.
Σήμερα, που οι εντάσεις φαίνεται προσωρινά να έχουν εκτονωθεί, με τη μεσολάβηση του Λουκασένκο, ο Πριγκόζιν δεν προχώρησε σε περαιτέρω όξυνση της κατάστασης, σταμάτησε την πορεία του προς τη Μόσχα και ο ίδιος εγκαταστάθηκε στη Λευκορωσία, οι ειδικοί, οι πολιτικοί αναλυτές και όλα τα μέσα ενημέρωσης αναλογίζονται τι συνέβη. Τα κοσμητικά επίθετα που χρησιμοποιούνται στις εκτιμήσεις είναι τα πιο σκληρά (συμπεριλαμβανομένων των επίσημων δηλώσεων κορυφαίων αξιωματούχων του κράτους και των αποφάσεων των υπηρεσιών επιβολής του νόμου): προδοσία, συνωμοσία, εσχάτη προδοσία, μαχαιριά στην πλάτη κ.λπ. κ.λπ. Δεν πρόκειται να αναλύσουμε την πορεία των γεγονότων, τους δεσμούς και τις αμοιβαίες σχέσεις των συμμετεχόντων στην ΕΣΕ και των αρχών, τις διάφορες θεωρίες συνωμοσίας. Θα σημειώσουμε μόνο τα κύρια σημεία ταξικού χαρακτήρα, τα οποία αναδείχθηκαν για άλλη μια φορά από τα όσα συνέβησαν.
1. Για άλλη μια φορά, όχι μόνο η ετερογένεια της κυρίαρχης αστικής τάξης της Ρωσικής Ομοσπονδίας, αλλά και η συνεχιζόμενη πάλη μεταξύ φατριών και ομάδων καπιταλιστών καταδείχτηκε με σαφήνεια. Ενώ προηγουμένως περισσότερη προσοχή δινόταν στο λεγόμενο μπλοκ των δεξιών φιλελεύθερων τύπου Γέλτσιν, σήμερα η δήθεν εθνικά προσανατολισμένη, περισσότερο στα λόγια, αστική τάξη αγωνίζεται και εδραιώνει τη θέση της στο σύστημα και την εγγύτητα στην εξουσία, χρησιμοποιώντας πατριωτικά συνθήματα υπεράσπισης της πατρίδας.
Η ιδιαιτερότητα του ρωσικού καπιταλισμού είναι ότι τα κεφάλαια διαμορφώθηκαν με τη βίαιη λεηλασία, μέσω των λεγόμενων ιδιωτικοποιήσεων, ενός ολοκληρωμένου λαϊκού-οικονομικού συμπλέγματος που δημιουργήθηκε με πολυετή εργασία ολόκληρου του σοβιετικού λαού. Ο ρωσικός καπιταλισμός δεν έχει πίσω του αιώνες συγκρότησης και διακυβέρνησης, όπως οι αντίστοιχοι δυτικούς εταίρους-ανταγωνιστές τους. Διανύουν ακόμα μια περίοδο συσσώρευσης και αναδιανομής κεφαλαίου, στην οποία η εγγύτητα στην εξουσία και προσωπικά σε κορυφαίους αξιωματούχους (παλαιότερα Γέλτσιν, σήμερα Πούτιν) έχει μεγάλη σημασία. Εδώ δεν υπάρχουν και δεν μπορούν να υπάρξουν καθαροί και τίμιοι άνθρωποι, αλλά υπάρχουν κολλητά εκπροσωπούμενοι άνθρωποι με εγκληματική εμπειρία και παρελθόν. Αυτή η συνεχιζόμενη διαμάχη των κεφαλαίων, καθώς και η προπατορική προσήλωση στους δεσμούς με τα δυτικά κεφάλαια από την εποχή των ιδιωτικοποιήσεων Γκαϊντάρ-Τσουμπάις, δεν δημιουργούν μόνο αδυναμίες στη διακυβέρνηση, αλλά και το ενδεχόμενο εσωτερικών συγκρούσεων και διασπάσεων που αυξάνουν την ευπάθεια του κράτους στην υπονόμευση από τους ιμπεριαλιστές ανταγωνιστές με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες.
2. Το σημερινό ρωσικό αστικό-γραφειοκρατικό κράτος και η κοινωνία έχουν τόσο εντυπωσιακά διαφορετικό χαρακτήρα από το σοβιετικό, ώστε είναι λάθος να γίνει οποιαδήποτε σοβαρή αναλογία κατά την αξιολόγηση της συνεχιζόμενης ΕΣΕ με τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, όχι μόνο από την άποψη του διαφορετικού ταξικού χαρακτήρα τους, αλλά και από την άποψη της ταξικής δομής και της κατάστασης της ίδιας της κοινωνίας. Στη σοβιετική κοινωνία, επίσης, υπήρχε κάποιο τμήμα του λαού που πολέμησε στο πλευρό των Ναζί κάτω από διαφορετική σημαία, αλλά αυτό το τμήμα και η επιρροή του, σε σύγκριση με την ενότητα ολόκληρου του λαού γύρω από την ιδέα της υπεράσπισης της σοσιαλιστικής πατρίδας, ήταν αμελητέα. Σήμερα, η κατάσταση είναι ποιοτικά διαφορετική και αποτελεί μεγάλη απειλή για την ακεραιότητα της χώρας, ακόμη και μετά το τέλος της ΕΣΕ, ιδίως στην προοπτική της αναπόφευκτης, αργά ή γρήγορα, μεταβίβασης της προεδρικής εξουσίας.
Οι επίσημες ομιλίες τονίζουν τη συνοχή και την ενότητα του ρωσικού λαού, ο οποίος φέρεται να απέτρεψε την επιτυχία της εξέγερσης. Ωστόσο, η πλειονότητα παρακολουθούσε τις ενέργειες του Πριγκόζιν με απλή περιέργεια, επειδή τον θεωρούσαν άνθρωπο κοντά στον πρόεδρο και με το αναμφισβήτητο κύρος ενός ατρόμητου μαχητή κατά των ναζί. Περίμεναν να δουν ποιανού το μέρος θα έπαιρνε ο πρόεδρος.
Αλλά στην πραγματικότητα οι μαχητές της Βάγκνερς χωρίς μάχη κατέλαβαν μια μεγάλη πόλη, ένα περιφερειακό κέντρο με το αρχηγείο της στρατιωτικής περιφέρειας. Ταυτόχρονα, ούτε μία κυβερνητική υπηρεσία, συμπεριλαμβανομένης της στρατιωτικής φρουράς, της αστυνομίας, της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας, της Ροσγκβάρντια και άλλων, καθώς και η πολιτική διοίκηση δεν υπερασπίστηκαν την κυβέρνηση και δεν προέβαλαν καμία αντίσταση στους μαχητές της ΙΣΕ. Τα στρατεύματα της Βάγκνερ με τις φάλαγγές τους έκαναν την πολλών χιλιομέτρων πορεία βαθιά μέσα στο ρωσικό έδαφος προς τη Μόσχα και κανείς δεν προσπάθησε ή δεν μπόρεσε να τους σταματήσει. Μεμονωμένες προσπάθειες ένοπλης παρεμπόδισης των προελαύνοντων φάλαγγων από την αεροπορία ήταν ανεπιτυχείς (οι μαχητές έδειξαν τα δόντια τους και κατέρριψαν αρκετά ιπτάμενα μέσα). Όμως η ζήτηση αεροπορικών εισιτηρίων από τη Μόσχα και άλλες μεγάλες πόλεις προς το εξωτερικό αυξήθηκε κατακόρυφα, γεγονός που φυσικά οδήγησε σε διπλάσια αύξηση των τιμών των εισιτηρίων.
Έτσι, τα γεγονότα αυτά έδειξαν ότι η αστική δικτατορία οδήγησε τη χώρα σε παρακμή όχι μόνο στην οικονομία, αλλά και στο στρατό και την κρατική διοίκηση, κάτι που, παρεμπιπτόντως, ο ίδιος ο Πριγκόζιν έλεγε και υπολόγιζε. Πρέπει να πούμε ότι ο ίδιος ο Πριγκόζιν είναι επίσης ένας ολιγάρχης με εγκληματικό παρελθόν, ο οποίος απέκτησε τα δισεκατομμύριά του με έναν όχι και τόσο διαφανή τρόπο. Τώρα ο Πριγκόζιν απλώς ανταγωνιζόταν για μεγαλύτερη πρόσβαση στο ταμείο έναντι των άλλων ολιγαρχών. Και ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά ότι θα ακολουθήσει την ίδια πολιτική αν βρεθεί στην εξουσία. Διότι πρακτικά τα πάντα στην πολιτική του αστικού κράτους καθορίζονται μόνο από τα οικονομικά συμφέροντα, με απλά λόγια – από τα συμφέροντα του κέρδους.
3. Η μακροχρόνια αντιπαράθεση του Πριγκόζιν με κορυφαίους αξιωματούχους της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας της χώρας και τις μεγάλες επιχειρήσεις που βρίσκονται πίσω από αυτήν βασίστηκε στην κριτική για τις πραγματικές ελλείψεις, τις αποτυχίες στη διαχείριση, την ανετοιμότητα του στρατού και της οικονομίας για τον πόλεμο, τις γκάφες και τις αποτυχίες στη διεξαγωγή της ΕΣΕ, τα τεράστια περιθώρια διαφθοράς και κλοπής γύρω από τις προμήθειες για την ΕΣΕ, την ακατάλληλη πολιτική προσωπικού και την ηθική παρακμή στα ανώτερα κλιμάκια της εξουσίας. Αυτή η προπαγανδιστική εκστρατεία, που διεξάγεται ανοιχτά στο διαδίκτυο και στα μέσα ενημέρωσης, έχει προκαλέσει σημαντική συμπάθεια στον λαό και στις ένοπλες δυνάμεις, ακριβώς επειδή η σαπίλα του συστήματος είναι ορατή και αισθητή από όλους.
Ήταν εξαιρετικά ασύμφορο για τις αρχές να έχουν μια δημόσια αναμέτρηση με τον Πριγκόζιν. Αυτός είναι πιθανώς ο λόγος για τον οποίο δεν πραγματοποιήθηκε η εμφάνισή του στο Κοινοβούλιο μετά την ευρέως ανακοινωθείσα πρόσκληση του αναπληρωτή προέδρου της ρωσικής Κρατικής Δούμας, Σεργκέι Νεβέροφ, τον Μάιο. Το κάλεσμα έγινε μετά τη δημοσίευση μιας συνέντευξης υψηλού προφίλ στην οποία ο Πριγκόζιν μίλησε για την επιχειρηματική και πολιτική “ελίτ”, ορισμένοι από τους οποίους, κατά την άποψή του, βλάπτουν, προδίδουν και ξεπουλάνε σκόπιμα τη Ρωσία με τις ενέργειές τους. Ο ίδιος ο Πριγκόζιν εξέφρασε την προθυμία του να ξεκαθαρίσει τις σχέσεις, αλλά δεν έφτασε σε αυτό το σημείο. Ίσως οι αρχές βρήκαν διέξοδο στην κατάσταση, προκαλώντας επιδέξια τον Πριγκόζιν να οργανώσει τις μονάδες του για να μιλήσουν, δήθεν για τη δικαιοσύνη.
4. Ο ίδιος ο Πριγκόζιν δεν έχει μιλήσει ποτέ εναντίον του Πούτιν, και σήμερα έχει ήδη δηλώσει ότι δεν είχε καμία πρόθεση να ανατρέψει την εξουσία. Λέει ότι επεδίωκε μόνο τον στόχο της απονομής δικαιοσύνης, για τον οποίο οργάνωσε την πορεία μετά την εκστρατεία που ξεκίνησε το υπουργείο Άμυνας για την απορρόφηση των ΙΣΕ μέσω της υποχρεωτικής σύναψης συμβολαίων με τον στρατό για τους μαχητές και τους διοικητές τους.
Δικαιοσύνη ο Πριγκόζιν απαιτούσε, πάνω απ’ όλα, για τον εαυτό του, για την ΙΣΕ του, αλλά όχι δικαιοσύνη για το λαό. Το αίτημα του Πριγκόζιν για μια ακόμη ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων με το πρόσχημα της διαφθοράς τους αποκαλύπτει αυτόν τον κοσμικό πατριώτη ως έναν προχωρημένο υπερφιλελεύθερο.
Ταυτόχρονα, κανένας από τους αξιωματούχους στις ομιλίες και τις προσφωνήσεις τους δεν αναφέρει ότι η ίδια η ύπαρξη ενός ιδιωτικού μισθοφορικού στρατού στη χώρα απαγορεύεται από τον ισχύοντα νόμο. Και κατά συνέπεια η παράνομη λειτουργία του έχει γίνει ανεκτή, ενθαρρυνθεί και υποστηριχθεί από τα ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια. Μονάδες και σχηματισμοί της Βάγκνερ έλαβαν από το κράτος σύγχρονο βαρύ οπλισμό – πυροβολικό, άρματα μάχης, άλλα τεθωρακισμένα οχήματα, ελικόπτερα… Σύμφωνα με τον πρόεδρο η ετήσια χρηματοδότηση των ΙΣΕ ανήλθε σε 86 δισεκατομμύρια ρούβλια. Για ποιο λόγο; Η ερώτηση είναι ρητορική. Όσο οι αρχές το χρειάζονταν, όλα ήταν σύμφωνα με το νόμο, και τώρα ο νόμος έχει μετατραπεί σε νομικό ρόπαλο.
5. Οι ρωσικές αρχές, πρώτα απ’ όλα, εκπροσωπούμενες από τον πρόεδρο Πούτιν, η ρωσική αστική τάξη και οι εκπρόσωποί της που εκπροσωπούνται από τους αστούς προπαγανδιστές, δεν μπορούν να παραδεχτούν την ενοχή τους για το ότι η χώρα, ο στρατός, η διοίκηση, η οικονομία δεν ήταν προετοιμασμένοι για μια τέτοια κατάσταση. Και σίγουρα δεν μπορούν να παραδεχτούν ότι ήταν το αντεπαναστατικό πραξικόπημα στην ΕΣΣΔ και ο καπιταλισμός που οδήγησαν τη Ρωσία και τις άλλες δημοκρατίες σε αιματηρές συγκρούσεις και, στο τέλος, έφεραν τους πρώην αδελφικούς λαούς της Ρωσίας και της Ουκρανίας αντιμέτωπους σε έναν αιματηρό πόλεμο. Φιλελεύθεροι και εθνικοφιλελεύθεροι, καιροσκόποι και τυχοδιώκτες, οι οποίοι με τα ίδια τους τα χέρια κατέστρεψαν τη βάση της ενότητας της μεγάλης Ένωσης ΣΣΔ – την κοινωνική ιδιοκτησία, τον σοσιαλισμό, τη σοβιετική εξουσία – προσπαθούν για άλλη μια φορά να μεταθέσουν την ευθύνη στον Λένιν και τους Μπολσεβίκους, οι οποίοι δήθεν δημιούργησαν ένα εκρηκτικό ομοσπονδιακό σοβιετικό οικοδόμημα – μη θέλοντας να παρατηρήσουν ότι αυτό το οικοδόμημα άντεξε στον πόλεμο με τον γερμανικό φασισμό, τους ιμπεριαλιστές χορηγούς του και τους δορυφόρους του.
6. Ο Πούτιν επιχειρεί και πάλι να κατηγορήσει τους Μπολσεβίκους ότι πρόδωσαν τα συμφέροντα της τσαρικής Ρωσίας κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και προσπαθεί να προβεί σε ιστορικές αναλογίες με τη λεγόμενη ανταρσία της Βάγκνερ. Κατηγορεί τον Πριγκόζιν και τους συνεργάτες του και άλλους αντιπολιτευόμενους ως προδότες. Ωστόσο, ο ιστορικός αναλφαβητισμός του Πούτιν, ή μάλλον η υποκρισία, η σκόπιμη διαστρέβλωση της ιστορίας για να ικανοποιήσει την αστική τάξη και η προκατάληψη απέναντι στα μεγάλα ιστορικά επιτεύγματα του λαού, είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Πρώτον, οι Μπολσεβίκοι με επικεφαλής τον Λένιν έσωσαν την καταρρέουσα Ρωσία, μεταξύ άλλων και από τις ορέξεις των “πολιτισμένων” συμμάχων, οι οποίοι πολύ σύντομα, μαζί με τις ανατραπείσες εκμεταλλεύτριες τάξεις – τους πραγματικούς προδότες που εμπορεύονταν τη ρωσική γη και τον ρωσικό πλούτο χονδρικά και λιανικά – κανόνισαν την επέμβαση 14 δυνάμεων στη Σοβιετική Ρωσία. Και δεύτερον, οι κατηγορίες για προδοσία είναι πολύ πιο κατάλληλες για εκείνους τους “εγχώριους” αντιδραστικούς, που έκαναν πραγματικότητα τα όνειρα του Χίτλερ και του προδότη Βλάσοφ: ανέτρεψαν τη σοβιετική εξουσία και εξολόθρευσαν το σοσιαλισμό, διέλυσαν την [Σοβιετική] Ένωση, επανέφεραν το θεσμό των ιδιωτών ιδιοκτητών και χώρισαν τους ανθρώπους σε αφέντες και υπηρέτες, μετονόμασαν πόλεις και δρόμους, υιοθέτησαν την τρίχρωμη σημαία του στρατού του προδότη Βλάσοφ ως εθνική σημαία… Σήμερα ασχολούνται με την αποκομμουνιστικοποίηση, όπως έκαναν οι Ουκρανοί ναζί. Τελικά, ποιος ζήτησε από τους κυρίους να ευλογήσουν την Αμερική; Ποιοι, παρά οι δικοί τους αστοί, ζήτησαν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ; Ποιος αντάλλαξε τους ναζί του Αζόφ με το φιλαράκι του προέδρου, έναν Ουκρανό ολιγάρχη;
7. Για άλλη μια φορά κατέστη σαφές ότι οι ρωσικές αρχές δεν έχουν κανένα σαφές σχέδιο εξόδου από τον πόλεμο και κανένα μοντέλο μελλοντικής συνύπαρξης με την Ουκρανία. Ο πόλεμος αναφέρεται συχνά ως ένας παράξενος πόλεμος για κάποιο λόγο, καθώς υπάρχει ταυτόχρονο εμπόριο με τον εχθρό – τόσο με την Ουκρανία όσο και με τις χώρες του ΝΑΤΟ, απαιτώντας την άρση των κυρώσεων στο εμπόριο κ.λπ. Οι αρχές διεξάγουν μάχες ανάλογα με την κατάσταση και αναζητούν μια πλεονεκτική θέση και μια βολική στιγμή για να διαπραγματευτούν με τους δυτικούς εταίρους. Αυτό μπορεί να συνεχιστεί έτσι για πολύ καιρό, κάτι που είναι περισσότερο προς το συμφέρον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, του κύριου ωφελημένου από την κατάσταση που δημιουργείται από την αμοιβαία καταστροφή του ρωσικού και του ουκρανικού λαού, ενισχύοντας τη θέση του στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.
8. Ο κύριος κίνδυνος για την κατάρρευση της Ρωσίας και την απώλεια της κυριαρχίας της εξακολουθεί να υφίσταται και σήμερα. Θα εξακολουθεί να υφίσταται και μετά το τέλος των εχθροπραξιών, ακόμη και στην περίπτωση μιας νίκης άνευ όρων που τόσο επιθυμούν οι αρχές. Επιπλέον, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, ο μεγαλύτερος κίνδυνος αναμένεται ακριβώς από την επιλογή της “εξομάλυνσης” των σχέσεων, της άρσης των κυρώσεων και της αποκατάστασης των εμπορικών και εμπορικών δεσμών με τη Δύση, καθώς στη διαμάχη μεταξύ ομοιογενών αστικών συστημάτων νικά πάντα το πνεύμα του κέρδους – το ισχυρότερο και πιο οργανωμένο κεφάλαιο. Και, βέβαια, επειδή παραμένει μια αιτία που δημιουργεί και συσσωρεύει συνεχώς αντιφάσεις που διχάζουν την αστική κοινωνία (τόσο τη ρωσική όσο και την παγκόσμια) σε ασυμβίβαστες κοινωνικές τάξεις. Αυτή η αιτία είναι η ατομική ιδιοκτησία, ο καπιταλισμός, η εκμετάλλευση των ανθρώπων από ανθρώπους, των εθνών από έθνη.
Τα κύρια συμπεράσματα από την παραπάνω ανάλυση είναι τα εξής:
– Οι διαμάχες σε κορυφαίο επίπεδο, ακόμη και τα βίαια στοιχεία της αντιπαράθεσης, αποκάλυψαν για άλλη μια φορά τις πληγές και τη σαπίλα του ρωσικού καπιταλισμού, μεταφέροντας έναν δυνητικό κίνδυνο για την ακεραιότητα της χώρας και την κυριαρχία του κράτους,
– Στις όποιες, ιδιαίτερα αρνητικές, εξελίξεις στα μέτωπα της Ουκρανίας και στον κόσμο, αν τα γεγονότα αυτά δεν αποκτήσουν την τάση ενός επαναστατικού κινήματος προς το σοσιαλισμό, που δεν υπάρχει ακόμα, στη Ρωσία θα πρέπει να περιμένουμε αυξημένη αντίδραση, συνεχή αποκομμουνιστικοποίηση, σφίξιμο των λουριών στο εργατικό κίνημα, στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, περαιτέρω ευνουχισμό της δημοκρατίας μέσω εκλογών,
– Έτσι, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα του Πριγκόζιν και της πορείας της Βάγκνερ στη Μόσχα, έγινε για άλλη μια φορά σαφές ότι καμία ένοπλη εξέγερση, ακόμα και η πιο οργανωμένη, ανθρώπων που σκληραγωγήθηκαν σε μάχες ενάντια στους ναζί ενάντια στην αδικία που δημιουργεί η ίδια η ύπαρξη της αστικής τάξης, δεν μπορεί να επιτύχει κοινωνική δικαιοσύνη, αν διεξάγεται υπό τη σημαία και τη διοίκηση της ίδιας της αστικής τάξης. Η αστική τάξη έχει συμφωνήσει μεταξύ της. Συμφώνησε, ως συνήθως, πίσω από την πλάτη του λαού. Είναι απαραίτητο και δυνατό να μπει ένα τέλος στους πολέμους και το φασισμό μόνο με την ένωση στο κίνημα προς το σοσιαλισμό κάτω από τις κόκκινες σημαίες του. Αυτό είναι το ορόσημό μας, ο στόχος μας, το μέλλον μας. Για χάρη αυτού του μέλλοντος είναι απαραίτητο σήμερα να αποτρέψουμε τη νίκη, του ιμπεριαλιστικού μπλοκ των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στα χέρια του ουκρανικού ναζισμού πάνω στη Ρωσία, την Ουκρανία και τους λαούς τους. Ο φασισμός δεν έχει και δεν πρέπει να έχει κυριαρχία.
Οι λαοί του κόσμου δεν έχουν άλλη επιλογή από το να συνεχίσουν και να εντείνουν τον αγώνα ενάντια στην κύρια πηγή του φασισμού σήμερα – το ιμπεριαλιστικό μπλοκ των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, ξεδιπλώνοντας ταυτόχρονα τον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό σε κάθε χώρα και σε όλες μαζί.
Είμαστε όλοι σε έναν ενιαίο ταξικό σχηματισμό!
Πολιτικό Συμβούλιο της ΚΕ του ΚΕΚΡ
28 Ιουνίου 2023.