Imad Mughniyeh, Χασάν Νασράλα, Κασέμ Σολεϊμανί

Τον Οκτώβριο του 2019, δύο μήνες πριν τη δολοφονία του, ο στρατηγός Σολεϊμανί είχε παραχωρήσει συνέντευξη στην εφημερίδα “Times της Τεχεράνης”, συνέντευξη η οποία παρατίθεται εδώ, μεταφρασμένη στα ελληνικά από την αγγλική της μετάφραση που βρίσκεται στη σελίδα της εφημερίδας. Το θέμα της συνέντευξης είναι ο Πόλεμος του Λιβάνου το καλοκαίρι του 2006 μεταξύ Χεζμπολάχ και Ισραήλ, όπου η σιιτική λιβανέζικη οργάνωση απέκρουσε την ισραηλινή επίθεση και προκάλεσε στο στρατό του Ισραήλ μεγάλες απώλειες. Ο Σολεϊμανί καθ’ όλη τη διάρκεια εκείνου του πολέμου βρισκόταν στη Βηρυτό, μαζί με τον ηγέτη της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα. Ο Σολεϊμανί μιλά για τις αιτίες του πολέμου, την πορεία του, και άγνωστες λεπτομέρειες τη δική του συμβολή στη νίκη της Αντίστασης, πάντα με τη μεγάλη μετριοφροσύνη που τον διέκρινε.

Πρέπει να πούμε ότι ο πόλεμος των 33 ημερών είχε κάποιες κρυφές αιτίες που ήταν οι βασικοί παράγοντες που οδήγησαν σε αυτόν. Ο πόλεμος είχε κάποιες εμφανείς και κάποιες κρυφές αιτίες, πρόσχημα των οποίων ήταν οι κρυφοί στόχοι που επεδίωκε το [σιωνιστικό] καθεστώς σε εκείνο το χρονικό διάστημα. Όταν λέω ότι υπήρχαν κρυφές αιτίες, είχαμε κάποιες πληροφορίες για τις προετοιμασίες του Σιωνιστικού καθεστώτος, αλλά δεν είχαμε πληροφορίες για το γεγονός ότι ο εχθρός ήθελε να εξαπολύσει επίθεση αιφνιδιασμού. Αργότερα, βάσει δύο περιστάσεων, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι πριν από αυτόν τον πόλεμο, υποτίθεται ότι θα διεξαγόταν μια γρήγορη ενέδρα για την ανατροπή της Χεζμπολάχ. Λοιπόν, αυτός ο πόλεμος συνέβη εξαιτίας δύο σημαντικών γεγονότων: το ένα αφορούσε ολόκληρη την περιοχή [της Μέσης Ανατολής] και το άλλο αφορούσε αποκλειστικά το Σιωνιστικό καθεστώς.

Σε ό,τι αφορά την ευρύτερη περιοχή, μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου, οι ΗΠΑ είχαν αναπτύξει εκτενώς την παρουσία των ενόπλων δυνάμεών τους στην περιοχή μας, είχαν κινητοποιήσει δυνάμεις συγκρίσιμες με αυτές που είχαν κινητοποιήσει κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έστω και μόνο ως προς την ποσότητα. γιατί η ποιότητά τους ήταν ακόμα μεγαλύτερη από αυτή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1991, όταν συνέβη η πρώτη επίθεση των ΗΠΑ μετά τη στρατιωτική επιχείρηση του Σαντάμ κατά του Κουβέιτ, η εισβολή των ΗΠΑ και η ήττα του Σαντάμ άφησαν υπολείμματα αμερικανικού στρατού στην περιοχή μας, οδηγώντας στη δημιουργίας μιας αμερικανικής στρατιωτικής βάσης [στο Κουβέιτ].

Όμως μετά την 11η Σεπτεμβρίου, λόγω των δύο μεγάλων στρατιωτικών επιχειρήσεων που διεξήγαγαν οι ΗΠΑ, περίπου το 40% των ενόπλων δυνάμεων που ήταν στη διάθεση των ΗΠΑ εισήλθαν στην περιοχή μας, και αργότερα σταδιακά ως αποτέλεσμα της αυξανόμενης ένοπλης λαϊκής αντίστασης σε Αφγανιστάν και Ιράκ, ενεπλάκησαν ακόμη και δυνάμεις εφεδρείας και επιφυλακής καθώς και η Εθνοφρουρά. Δηλαδή, περίπου πάνω από το 60% του στρατού των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων εσωτερικών και εξωχώριων δυνάμεων αναπτύχθηκαν στην περιοχή μας. Ως εκ τούτου, υπήρχε μια πυκνή παρουσία σε μια περιορισμένη περιοχή: μόνο στο Ιράκ, υπήρχαν περισσότεροι από 150.000 Αμερικανοί στρατιώτες, ενώ περισσότεροι από 30.000 στρατιώτες των ΗΠΑ ήταν παρόντες στο Αφγανιστάν.

Ο Κασέμ Σολεϊμανί

Ωστόσο, πρέπει να γίνει λόγος και για τις συνολικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ, που ήταν περίπου 15.000 στο Αφγανιστάν. Έτσι, μια δύναμη 200.000 μελών, εξειδικευμένη και εκπαιδευμένη ήταν παρούσα στην περιοχή μας, δίπλα στην Παλαιστίνη. Αυτή η παρουσία φυσικά προσέφερε ευκαιρίες στο Σιωνιστικό καθεστώς. Δηλαδή, η παρουσία των ΗΠΑ στο Ιράκ ήταν εμπόδιο στην ενδυνάμωση της Συρίας, καθώς και απειλή για τη συριακή κυβέρνηση και απειλή για το Ιράν. Γεωγραφικά μιλώντας, ένα υποδουλωμένο Ιράκ σήμαινε μια απομονωμένη Παλαιστίνη. Έτσι, αν κοιτάξετε τη γεωπολιτική θέση του Ιράκ, θα δείτε ότι κατά τη διάρκεια του πολέμου του 2006, του πολέμου των 33 ημερών, ο εξοπλισμός της παλαιστινιακής και της λιβανέζικης αντίστασης είχε γίνει πολύ δύσκολος καθώς οι ΗΠΑ, κατέχοντας το Ιράκ, είχαν θέσει ένα σκληρό εμπόδιο στην κύρια χώρα της Αντίστασης, την Παλαιστίνη. Ένα εμπόδιο που αποτελείται από μια ένοπλη δύναμη 200.000 στρατιωτών, εκατοντάδες αεροπλάνα και ελικόπτερα, καθώς και χιλιάδες τεθωρακισμένα οχήματα.

Αυτό φυσικά έδωσε την ευκαιρία στο σιωνιστικό καθεστώς να εκμεταλλευτεί αυτή την κατάσταση και να λάβει μέτρα. Ο μεγάλος όγκος [της αμερικανικής στρατιωτικής παρουσίας] υποτίθεται ότι τρόμαζε το Ιράν, τρόμαζε και σταματούσε τη Συρία, οπότε αυτές οι δύο χώρες δεν θα αναλάμβαναν μέτρα υπέρ της παλαιστινιακής ή της λιβανέζικης αντίστασης. Με βάση αυτή την υπόθεση, το Σιωνιστικό Καθεστώς βρήκε την κατάσταση κατάλληλη για να ξεκινήσει επιθετικό πόλεμο, ειδικά λόγω της πολιτικής της κυβέρνησης Μπους -μιας σκληρής νεοσυντηρητικής κυβέρνησης- να υποστηρίζει το Σιωνιστικό καθεστώς. Έτσι βρήκαν την κατάσταση κατάλληλη για να αναλάβουν ένα τέτοιο εγχείρημα.

Επομένως, η βασική ρίζα βρισκόταν στην αναζήτηση πλεονεκτήματος του Σιωνιστικού Καθεστώτος από τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ στην περιοχή, από την πτώση του Σαντάμ· από την αρχική νίκη των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν. και τον φόβο που είχαν δημιουργήσει οι ΗΠΑ στην περιοχή, από αυτό το “σοκ και δέος” που κατέτασσε μια τεράστια γκάμα πολιτικών ομάδων της περιοχής και του κόσμου ως τρομοκρατικές ομάδες εάν θεωρούνταν ότι αντιτίθενται στις πολιτικές των ΗΠΑ.

Το Σιωνιστικό καθεστώς ήθελε να εκμεταλλευτεί αυτό το σκηνικό, αυτή την ευνοϊκή γι’ αυτό συγκυρία, νομίζοντας ότι ήταν η καταλληλότερη ευκαιρία για πόλεμο, επειδή το ισραηλινό καθεστώς είχε υποστεί μια ήττα το έτος 2000 και είχε υποχωρήσει —ή πράγματι δραπετεύσει— από τον Λίβανο. Η Χεζμπολάχ το είχε νικήσει. Έτσι, ήθελε να γυρίσει πίσω, όχι να κατακτήσει την περιοχή, μάλλον να την κατεδαφίσει και να αλλάξει τη δημογραφία στο νότιο Λίβανο. Αυτό αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου – ή σχεδόν με την έναρξη του πολέμου.

Ο κύριος στόχος ήταν να αλλάξει τελείως η δημογραφία, έτσι ώστε οι άνθρωποι που ζούσαν στο νότιο Λίβανο – οι οποίοι είχαν κάποιες θρησκευτικές σχέσεις με τη Χεζμπολάχ – να μετακινηθούν έξω από τον Λίβανο. Το ισραηλινό καθεστώς προσπάθησε να εφαρμόσει το ίδιο σχέδιο με αυτό που συνέβη μετά το 1967 με τους Παλαιστίνιους στο νότιο Λίβανο για να αναγκάσει τους ανθρώπους να εκκενώσουν και να εγκατασταθούν σε διάφορους καταυλισμούς προσφύγων στο Λίβανο, τη Συρία και άλλες αραβικές χώρες. Το ίδιο σχέδιο που εφαρμόστηκε στο παρελθόν για τους Παλαιστίνιους, είχε τώρα σκιαγραφηθεί και για τους Σιίτες στο νότιο Λίβανο.

Έκαναν τους Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν τον νότιο Λίβανο και να διασκορπιστούν σε διαφορετικά στρατόπεδα στο Λίβανο, τη Συρία και άλλες περιοχές του αραβικού κόσμου. Ακόμη και ο Αραφάτ αναγκάστηκε να μεταφέρει τον κύριο τόπο δραστηριότητάς του από τον Λίβανο στην Τυνησία, στο Μαγκρέμπ, δημιουργώντας στην πραγματικότητα μια οργάνωση εκτοπισμένων. Ο ίδιος σκοπός υπήρχε τώρα από τους Ισραηλινούς και για τη σιιτική κοινότητα του Λιβάνου. Ήταν δηλαδή από τη μεριά του σιωνιστικού καθεστώτος εξ αρχής ένας πόλεμος εθνοκάθαρσης, εκτοπισμού και τεχνητής αλλαγής δημογραφικών ισορροπιών. Τώρα λοιπόν θα περάσω από το παρασκήνιο, πριν τον πόλεμο, στην περίοδο του πολέμου, για να ολοκληρώσω τη συζήτηση.

Τζορτζ Μπους και Εχούντ Ολμέρτ

Για το θέμα αυτό, οι αξιωματούχοι των ΗΠΑ και του Ισραήλ έχουν δύο σημαντικές δηλώσεις. Τις πρώτες μέρες του πολέμου, ο Μπους χρησιμοποίησε ακατάλληλες λέξεις – το μικρόφωνό του ήταν ανοιχτό – αλλά οι λέξεις που χρησιμοποίησε είναι στο δικό του επίπεδο, δεν θα τις επαναλάβω. Μιλούσε με τον Μπλερ στη σύνοδο των G8 και είπε ότι ο στόχος του πολέμου είναι να αναγκάσουν τη Συρία να αποσύρει τη Χεζμπολάχ από το Νότιο Λίβανο. Τα είπε για να υποστηρίξει τον απόηχο του πολέμου, όχι τον ίδιο τον πόλεμο. Επιβεβαιώνοντας την έκβαση του πολέμου και του θέματος, η Κοντολίζα Ράις χρησιμοποίησε πιο ευγενικά και διπλωματικά λόγια.

Το είπε όταν η σφαγή και οι κραυγές κορυφώθηκαν στο νότο του Λιβάνου. Οι ισραηλινοί βομβαρδισμοί, με την ακρίβεια της τεχνολογίας, εξαφάνισαν όποια περιοχή ήθελαν. Διαπράχθηκαν εγκλήματα που στην πραγματικότητα κατάπιαν και εξαφάνισαν την Κανά. Τα ισραηλινά αεροσκάφη βομβάρδισαν το κτίριο του ΟΗΕ στην Κανά ενώ ήξεραν ότι ήταν γεμάτο με πρόσφυγες γυναίκες και παιδιά, και ο κόσμος είδε τις εικόνες με τα ακρωτηριασμένα χέρια και τα ματωμένα πρόσωπα των αθώων παιδιών και τους πάνω από 120 άμαχους νεκρούς. Τότε λοιπόν η Κοντολίζα Ράις χρησιμοποίησε τις λέξεις. χρησιμοποίησε μια αναλογία, περιγράφοντας τα ουρλιαχτά -με κραυγαλέα λόγια- ως τον πόνο της γέννας μιας νέας Μέσης Ανατολής. Έκανε μια αναλογία μεταξύ των κραυγών των παιδιών, των γυναικών και των αθώων ανθρώπων κάτω από τα ερείπια και του πόνου του τοκετού από τη γέννηση ενός σημαντικού γεγονότος.

Επομένως, αυτές οι παρατηρήσεις έδειχναν ότι ένα μεγάλο έργο βρισκόταν σε εξέλιξη. Αλλά όσον αφορά το σιωνιστικό καθεστώς, αυτό είχε προετοιμάσει ένα μεγάλο στρατόπεδο και μια σειρά από πλοία. Το στρατόπεδο προμηθεύτηκε για να μεταφέρει αρχικά τους ανθρώπους που θα αιχμαλώτιζαν -όσο περισσότερους μπορούσαν- σε ένα στρατόπεδο εντός της Παλαιστίνης, το οποίο εκτιμάται ότι μπορούσε να χωρέσει έως και 30.000 άτομα. Στη συνέχεια, σχεδίαζαν να στείλουν όσους ήταν απλοί πολίτες σε άλλα μέρη και να απαγάγουν όσους θεωρούνταν κατάδικοι -κατά την άποψή τους- ή είχαν κάποιες οργανωτικές σχέσεις με τη Χεζμπολάχ. Είχαν ετοιμάσει πλοία για την αναγκαστική μετανάστευση των ανθρώπων.

Ως εκ τούτου, σε αντίθεση με άλλους πολέμους που επηρεάζουν όλους με παρόμοιο τρόπο, αυτός ο πόλεμος σε αυτό το στάδιο έγινε με ακρίβεια, χρησιμοποιώντας τεχνολογία. Δηλαδή, ο πόλεμος στόχευε μία και μόνη κοινότητα. Στην αρχή προσπάθησαν να περιορίσουν τον πόλεμο σε ένα κόμμα, τη Χεζμπολάχ. Αργότερα, επεκτάθηκε για να συμπεριλάβει όλη τη σιιτική κοινότητα στο νότιο Λίβανο, για να αλλάξει εντελώς τη δημογραφία του νότου.

Ως εκ τούτου, η αρχική κρυφή πρόθεση —όπως ομολόγησαν επίσης αργότερα, όταν ο Εχούντ Ολμέρτ και αργότερα ο υπουργός Άμυνας και ο αρχηγός του Στρατού είπαν ότι σκόπευαν να πραγματοποιήσουν επιδρομή— ήταν να εξαπολύσουν αιφνιδιαστική επίθεση. Εάν είχε συμβεί αυτό, το μεγαλύτερο μέρος του στελεχών της Χεζμπολάχ θα είχε καταστραφεί από μια μαζική αεροπορική επιδρομή. Η στρατηγική αυτή ακολουθούσε το δόγμα του ισραηλινού στρατού, που έλεγε ότι οι πόλεμοι πρέπει να κρίνονται γρήγορα με τη μεγάλη υπεροχή της αεροπορίας και να διεξάγονται στο έδαφος του εχθρού, όπως έγινε το 1967.

Σε πρώτο στάδιο, η Χεζμπολάχ θα είχε υποστεί σοβαρές ζημιές σε τουλάχιστον το 30% της κύριας οργάνωσής της. Στη συνέχεια, στα επόμενα στάδια, θα είχαν προκαλέσει την απόλυτη καταστροφή της. Αλλά ο βασικός παράγοντας ήταν η αξιοποίηση της ισχυρής παρουσίας των ΗΠΑ στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και στην περιοχή γενικότερα, καθώς και η αξιοποίηση της προθυμίας άλλων αραβικών χωρών να υποστηρίξουν το Ισραήλ σε έναν τέτοιο πόλεμο για να ξεριζώσει τη Χεζμπολάχ ή τη σιιτική κοινότητα του νότιου Λιβάνου. Αυτό ανέφερε ο Εχούντ Ολμέρτ.

Είπε ότι για πρώτη φορά όλες οι αραβικές χώρες [είχαν καταλήξει σε συναίνεση]. Λέγοντας όλες οι αραβικές χώρες, εννοούσε την πλειοψηφία των αραβικών χωρών. Συγκεκριμένα, εννοούσε το Συμβούλιο Συνεργασίας για τα Αραβικά Κράτη του Περσικού Κόλπου (ΗΑΕ, Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Μπαχρέιν). Η Αίγυπτος συμπεριλήφθηκε επίσης, και άλλες χώρες γενικά δεν αποτελούσαν εξαιρέσεις. Ωστόσο, θα μπορούσαμε να βρούμε μερικές εξαιρέσεις εκείνη την εποχή. Ξέρετε, το Ιράκ δεν είχε κυβερνητικό όργανο εκείνη την εποχή. ο ηγεμόνας του Ιράκ εκείνη την εποχή ήταν ο Paul Bremer —ο στρατιωτικός διοικητής των ΗΠΑ— επομένως το Ιράκ κυβερνούταν από τις ΗΠΑ

Η συριακή κυβέρνηση ήταν μια νεαρή κυβέρνηση, λόγω του θανάτου του Χαφέζ Άσαντ, και μόλις είχε αρχίσει να εργάζεται. Έτσι, όταν ο Ολμέρτ μίλησε για όλες τις αραβικές χώρες, εννοούσε αυτή την πλειοψηφία. Έκανε λοιπόν αυτή την παρατήρηση ότι για πρώτη φορά όλες οι αραβικές χώρες υποστήριξαν το Ισραήλ στον πόλεμο εναντίον μιας αραβικής οργάνωσης.

Οι παρατηρήσεις που έκανε αποκαλύπτουν ένα αληθινό γεγονός, μια σημαντική σοβαρή πραγματικότητα. Επομένως, θα πρέπει να εξετάσουμε τρεις κρυφούς παράγοντες σε σχέση με τον πόλεμο. Πρώτον, η ευκαιρία που παρείχε η στρατιωτική και κυβερνητική ηγεμονία των ΗΠΑ στο Ιράκ και ο φόβος που είχε προκαλέσει η εκτεταμένη παρουσία των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή.

Δεύτερον, η προθυμία των αραβικών χωρών και η διακριτική τους ανακοίνωση συνεργασίας με το Σιωνιστικό καθεστώς για την εξάλειψη της Χεζμπολάχ και την αλλαγή της δημογραφίας στο νότιο Λίβανο. Τρίτον, οι στόχοι που επεδίωξε το Σιωνιστικό καθεστώς εκμεταλλευόμενο αυτή την ευκαιρία για να απαλλαγεί για πάντα από τη Χεζμπολάχ. Αυτοί οι τρεις παράγοντες αντιπροσώπευαν τους κύριους κρυφούς στόχους ή προθέσεις που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις ρίζες αυτού του πολέμου.

Ο κύριος λόγος ήταν το βαθύ ρίζωμα της Χεζμπολάχ στον λιβανέζικο λαό. Δεν υπήρχε άλλη δύναμη, εκτός από τη Χεζμπολάχ, που θα μπορούσε να αναλάβει και να φέρει σε πέρας τη δέσμευση να απελευθερώσει τους νεαρούς Λιβανέζους που είχαν φυλακιστεί και αιχμαλωτιστεί από το Σιωνιστικό καθεστώς. Ο Χασάν Νασράλα το υποσχέθηκε σε μια από τις ομιλίες του, λέγοντας ότι [η Χεζμπολάχ] θα απελευθερώσει σίγουρα τους Λιβανέζους αιχμαλώτους από τις σιωνιστικές φυλακές, όπως το είχε κάνει και στο παρελθόν.

Ο λιβανέζικος λαός, συμπεριλαμβανομένων των Δρούζων, των Μουσουλμάνων και των Χριστιανών αιχμαλώτων, δεν είχε καμία ελπίδα ή καταφύγιο εκτός από τη Χεζμπολάχ, κάτι που ισχύει και σήμερα. Σε κάθε περίπτωση, το κύριο καταφύγιο του λαού του Λιβάνου στην άμυνα ενάντια στο βίαιο [σιωνιστικό] καθεστώς ήταν η Χεζμπολάχ. Έτσι, ο Νασράλα έκανε αυτές τις παρατηρήσεις. Στις προηγούμενες ανταλλαγές, το Ισραήλ αρνήθηκε να παραδώσει τους κύριους αιχμαλώτους, ορισμένοι από τους οποίους ήταν έφηβοι, και αυτοί οι έφηβοι πέρασαν τη ζωή τους στη φυλακή και είχαν ενηλικιωθεί και αφήσει γένια μέσα εκεί.

Η Χεζμπολάχ υποσχέθηκε να τους απελευθερώσει, αλλά αυτό δεν έγινε εφικτό στην πρώτη ανταλλαγή [των αιχμαλώτων], καθώς το Ισραήλ αρνήθηκε να τους ελευθερώσει. Ως εκ τούτου, για να πραγματοποιήσει την υπόσχεση, η Χεζμπολάχ έπρεπε να οργανώσει μια επιχείρηση για την επίτευξη της επιθυμητής ανταλλαγής – μια ανταλλαγή η οποία αργότερα ήταν πραγματικά επιτυχημένη.

Ο πίνακας αυτός, που απεικονίζει τον Τσε Γκεβάρα και τον Imad Mughniyeh, δόθηκε ως αναμνηστικό δώρο στην κόρη του Τσε, Αλέιδα, από αξιωματούχους της Χεζμπολάχ, όταν αυτή επισκέφτηκε το Λίβανο το 2010

Έγινε λοιπόν μια ειδική επιχείρηση, και διοικήθηκε από κάποιον που ονομαζόταν μάρτυρας Imad Mughniyeh. Δεν ξέρω ποιος τίτλος μπορεί να τον περιγράψει, αναρωτιέμαι αν μπορώ να χρησιμοποιήσω τον τίτλο Στρατηγός, που έχει γίνει δημοφιλής σήμερα. Πλέον οι τίτλοι «στρατηγός» και «αντιστράτηγος» χρησιμοποιούνται συχνά στη χώρα μας. Αλλά ο Ιμάντ ήταν πέρα από αυτούς τους τίτλους, ήταν στρατηγός με την πραγματική έννοια της λέξης, στρατηλάτης. Ήταν ένας στρατηγός με τα πιο όμοια χαρακτηριστικά με τον Μαλίκ Αστάρ στο πεδίο της μάχης.

Στο μαρτύριό του [σ.σ. στον θάνατό του], ένιωσα το ίδιο συναίσθημα που βίωσε ο Ιμάμης Αλί στο μαρτύριο του Μαλίκ. Με το μαρτύριο του Μαλίκ, ο Ιμάμης Αλί λυπήθηκε και έκλαψε γοερά ενώ εκφωνούσε μια ομιλία στον άμβωνα – όπως διηγούνται κάποια χαντίθ, όπου είπε: «Πόσο [ξεχωριστός] ήταν ο Μαλίκ! Αν ήταν βουνό, ήταν τεράστιο και δυνατό βουνό. Αν ήταν πέτρα, ήταν σκληρή πέτρα. Να ξέρετε ότι ο θάνατος του Μαλίκ έκανε έναν κόσμο λυπημένο και έναν κόσμο χαρούμενο». Στον θάνατο ενός ανθρώπου σαν τον Μαλίκ πρέπει να θρηνούν και να κλαίνε οι άνθρωποι. Υπάρχει κάποιος σύντροφος σαν τον Μαλίκ; Θα γεννήσουν άραγε ποτέ οι γυναίκες παιδιά που θα γίνουν σαν τον Μαλίκ;» Αυτό το ρητό του Ιμάμη Αλί ήταν πολύ σημαντικό: είπε, «Ο Μαλίκ για μένα ήταν ό,τι ο Ααρών για τον Μωυσή».

Έτσι, το ίδιο ίσχυε και στην περίπτωση του Imad. Δηλαδή, ο Imad θα μπορούσε να περιγραφεί με τον ίδιο τρόπο για την Αντίσταση, όπως ανέφερα. Αν θέλω να ξεπεράσω τους συμβατικούς τρόπους περιγραφής μας, θα χρησιμοποιούσα την ίδια πρόταση που χρησιμοποίησε ο Ιμάμης Αλί για τον Μαλίκ. Είπε, «μακάρι κάποια μάνα να γεννήσει κάποτε ένα παιδί σαν τον Μαλίκ».

Ο Ιμάντ, πρέπει να ξέρετε, είχε το παρατσούκλι «φάντασμα» διότι όχι μόνο ξεγλιστρούσε για 25 χρόνια από τα χέρια της Μοσάντ και της CIA, που τον είχαν επικηρυγμένο με 25 εκατομμύρια δολάρια για την επιχείρηση της Βηρυτού το 1983, αλλά λεγόταν «φάντασμα» και επειδή είχε ο ίδιος τη δυνατότητα να παγιδεύει τις εχθρικές μυστικές υπηρεσίες και να αποτρέπει τις πλοκές τους. Τώρα πια έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από το μαρτύριό του, που σημαίνει πως κάποια πράγματα που δεν μπορούσαν να ειπωθούν νωρίτερα, μπορούν να ειπωθούν τώρα. Όλη του τη ζωή την πέρασε στον αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Ο Ιμάντ ήταν σωματοφύλακας του Γιασέρ Αραφάτ, και όταν ο τελευταίος έφυγε από το Λίβανο το 1982, ο Ιμάντ ανέλαβε να μείνει πίσω στο Λίβανο και να διευθύνει τις αντάρτικες επιχειρήσεις. Αρχικά, ο λιβανέζικος λαός είχε πλήρη επίγνωση ότι οι σιωνιστές βρίσκονται στον Λίβανο επειδή τους καλύπτει η στρατιωτική παρουσία των Αμερικανών, και αν έφευγαν οι Αμερικανοί θα είναι ευκολότερο να εκδιωχθούν οι σιωνιστές. Όλοι θυμόμαστε την ήττα των αμερικανικών δυνάμεων στη Βηρυτό το 1983, αμέσως μετά την ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο, όταν η λιβανέζικη αντίσταση προσωποποιήθηκε από το φορτηγό ζωσμένο με εκρηκτικά που έπληξε την κύρια στρατιωτική βάση των Αμερικανών Πεζοναυτών στη Βηρυτό, σκοτώνοντας 242 στρατιώτες, και ως αποτέλεσμα οι Αμερικανοί στρατιώτες έφυγαν από το Λίβανο και οι Σιωνιστές έχασαν έτσι την κάλυψή τους ενάντια στη δράση της Αντίστασης. Στη συνέχεια, μετά τον Δεύτερο Πόλεμο του Κόλπου, η Αμερική ανέπτυξε τις δυνάμεις της στη Σομαλία και σκότωσε πάνω από 13.000 γιους των μουσουλμάνων εκεί, προτού τα λιοντάρια της αντίστασης αντεπιτεθούν και χώσουν την αλαζονική μύτη των Αμερικανών στο χώμα, σκοτώνοντας δεκάδες από αυτούς, καταστρέφοντας τα τανκς τους και καταρρίπτοντας τα αεροσκάφη τους, στην περίφημη μάχη του Μογκαντίσου. Έτσι, η Αμερική και οι σύμμαχοί της τράπηκαν σε φυγή στο σκοτάδι της νύχτας χωρίς να διαταράξουν την προσοχή κανενός. Την ίδια περίοδο, οι νεαροί Μουτζαχεντίν ετοίμασαν για αυτούς εκρηκτικά στο Άντεν και μετά την έκρηξή τους, αν και δεν σκοτώθηκε κανείς, οι Αμερικανοί τράπηκαν σε φυγή και εγκατέλειψαν την Υεμένη σε λιγότερο από 24 ώρες. Στη συνέχεια, το 1995, έλαβε χώρα η έκρηξη στο Ριάντ, σκοτώνοντας τέσσερις Αμερικανούς πεζοναύτες, σε ένα ξεκάθαρο μήνυμα από την αντίσταση που έδειχνε την απόρριψη και την αντίθεσή της στην αμερικανική πολιτική χρηματοδότησης του Σιωνιστικού καθεστώτος και κατάληψης της Παλαιστίνης. Το επόμενο έτος, μια άλλη έκρηξη στη βάση πεζοναυτών Al-Khobar [επίσης στη Σαουδική Αραβία] σκότωσε 19 Αμερικανούς πεζοναύτες και τραυμάτισε περισσότερους από 400 από αυτούς, με αποτέλεσμα να μεταφέρουν τις βάσεις τους από τις πόλεις στην έρημο. Μετά, κατά τη δεύτερη Ιντιφάντα, οι Παλαιστίνιοι μαχητές έφτιαξαν σήραγγες κάτω από τη γη και οι αντιστασιακοί που βρίσκονταν εκτός Παλαιστίνης τούς προμήθευαν διαρκώς με νέα όπλα και τούς εκπαίδευαν στις μεθόδους χειρισμού τους. Και στις 14 Ιουλίου 2006, όταν ο αγαπημένος Νασράλα έδινε ομιλία, όλος ο κόσμος είδε μια ισραηλινή φρεγάτα να καίγεται από ρουκέτα της Χεζμπολάχ στα ανοιχτά της Μεσογείου, και το ισραηλινό ναυτικό να εγκαταλείπει την πολιορκία της Βηρυτού και να αποσύρεται από τη συνέχεια του πολέμου.

Ο Σολεϊμανί με τον γιο του Mughniyeh στη Συρία, κατά τη διάρκεια του πολέμου κατά του ISIS

Γιατί αναφέρω αυτά τα περιστατικά, που φαινομενικά μοιάζουν να μην σχετίζονται μεταξύ τους; Επειδή όλα φέρουν, άλλα σε πολύ μικρότερο βαθμό και άλλα σίγουρα σε μεγαλύτερο, την οργανωτική σφραγίδα του Ιμάντ, αυτής της ιδιοφυίας, όπως και η νίκη της Χεζμπολάχ στον πόλεμο των 33 ημερών φέρει τη σφραγίδα του. Ήταν πραγματικά διεθνής επαναστάτης, αλλά ό,τι έκανε το έκανε πάντα με απώτερο σκοπό την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Ο Ιμάντ είχε τέτοια προσωπικότητα. Καθώς είχε διαχειριστεί πολλές δύσκολες μάχες, διαχειρίστηκε αυτή την επιχείρηση, επιβλέποντας και καθοδηγώντας την προσεκτικά. Η επιχείρησή του ήταν επιτυχής. Κατάφερε να επιτεθεί σε όχημα του σιωνιστικού καθεστώτος, μέσα στα κατεχόμενα και αιχμαλώτισε δύο τραυματίες μέσα από το όχημα ως ομήρους. Μια τέτοια επιχείρηση δεν προετοιμάζεται μέσα σε μια μέρα, αλλά είναι μια επιχείρηση λίγων μηνών κατά την οποία παρακολουθούνταν στενά το ισραηλινό καθεστώς από τις μυστικές υπηρεσίες της Χεζμπολάχ. Όπως σας είπα, ο Ιμάντ ήταν ο επικεφαλής του σκέλους κατασκοπείας και αντικατασκοπείας της Χεζμπολάχ. Οι Ισραηλινοί πλέον έχουν παραδεχτεί πως τότε, το 2006, οι μυστικές υπηρεσίες της Χεζμπολάχ είχαν διεισδύσει μέσα στον ισραηλινό στρατό, έπαιρναν πληροφορίες για τη δράση του από έναν συνταγματάρχη του, αραβικής καταγωγής. Είχε μάθει λοιπόν ο Ιμάντ, ότι η Egoz, η μονάδα της ισραηλινής στρατιωτικής αντικατασκοπείας που ήταν επιφορτισμένη με τη Χεζμπολάχ, περίμενε επίθεση στο φυλάκιο 105 στα σύνορα Λιβάνου-Παλαιστίνης, και ότι την περίμενε τον Ιούνιο, σε συντονισμό με την επίθεση της Χαμάς από τη Γάζα στα νότια. Η επίθεση της Χαμάς έλαβε χώρα στις 25 Ιουνίου και, όπως ξέρουμε, είχε ως αποτέλεσμα την αιχμαλωσία του στρατιώτη Γκιλάντ Σαλίτ, που η παλαιστινιακή αντίσταση κράτησε για πέντε χρόνια στη Γάζα ώσπου τον αντάλλαξε το 2011, σε μια μεγάλη νίκη, με πάνω από χίλιους φυλακισμένους Παλαιστίνιους μαχητές. Όταν λοιπόν η 25η Ιουνίου πέρασε, και για τις επόμενες δύο εβδομάδες η Χεζμπολάχ δεν είχε επιτεθεί στο Βορρά, οι Ισραηλινοί θεώρησαν ότι έχει μειωθεί ο κίνδυνος, και χαμήλωσαν την επιφυλακή τους. Τότε πάρθηκε η απόφαση να διεξαχθεί η επιχείρηση στο φυλάκιο 105 το ξημέρωμα της 12ης Ιουλίου.

Με βάση ένα σχέδιο που εκπονήθηκε από τον Χασάν Νασράλα ως Ανώτατο Διοικητή της Αντίστασης στον Λίβανο, και με τον Imad Mughniyeh ως επικεφαλής του στρατιωτικού σκέλους της Χεζμπολάχ, είχαν ληφθεί μέτρα πριν από αυτή την επιχείρηση γιατί ήταν πολύ σημαντική – και καθώς δεν είναι το θέμα της συζήτησής μας, δεν χρειάζεται να το αντιμετωπίσουμε. Η επιχείρηση αντιπροσώπευε έναν αριθμό πράξεων, όχι μία. Περιλαμβάνονταν τέσσερις ξεχωριστές ειδικές επιχειρήσεις. Πρώτον, επρόκειτο για τον προγραμματισμό της επιχείρησης. Δεύτερον, ήταν η ώρα και η κατάσταση της επίθεσης. Το τρίτο βήμα ήταν να ξεπεράσουμε τα τεράστια, πυκνά και ψηλά συρματοπλέγματα του Σιωνιστικού καθεστώτος και να φτάσουμε εκεί, γιατί η επιχείρηση δεν συνίστατο μόνο στο χτύπημα ενός σημείου. Έπρεπε οι μαχητές να ξεπεράσουν τα σύνορα, να φτάσουν στο ισραηλινό φυλάκιο που είχε παρακολουθηθεί από καιρό, και να πάρουν τους αιχμαλώτους. Έτσι, κάθε επιχείρηση έπρεπε να γίνει τόσο προσεκτικά ώστε οι ισραηλινοί στρατιώτες μέσα στα τανκς να μην σκοτωθούν. Το τέταρτο σημείο ήταν ότι η επιχείρηση έπρεπε να διεξαχθεί πολύ γρήγορα: όχι μέσα σε 15 ή 30 λεπτά, αλλά σε λίγα λεπτά ή δευτερόλεπτα. Έπρεπε να μεταφέρουν πολύ γρήγορα τους αιχμαλωτισμένους ισραηλινούς στρατιώτες σε ένα ασφαλές μέρος πριν προλάβει ο εχθρός να τους φτάσει (και κάτι τέτοιο είναι πάντα πολύ επικίνδυνο, διότι ο εχθρός σε τέτοιες περιπτώσεις επιστρατεύει το λεγόμενο Πρωτόκολλο του Αννίβα, δηλαδή ανοίγει πυρ κατά των δικών του αιχμαλωτισμένων στρατιωτών και των μαχητών της Αντίστασης, γιατί προτιμά να έχει νεκρούς ισραηλινούς στρατιώτες παρά αιχμάλωτους που θα αναγκαστεί αργότερα να ανταλλάξει με φυλακισμένους αντιστασιακούς). Συνήθως, ο εχθρός βρίσκεται σε απόσταση λίγων λεπτών από το σημείο της επιχείρησης—εννοώ την χερσαία δύναμη, αφού για την αεροπορία θα μπορούσε βέβαια να πάρει πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα και ο εχθρός να έφτανε πολύ γρήγορα. Έπρεπε λοιπόν να σχεδιαστεί με μεγάλη ακρίβεια. Ένα από τα χαρακτηριστικά του Imad Mughniyeh ήταν η σχολαστικότητα και η προσοχή του στις λεπτομέρειες. Ως εκ τούτου, αφού συνήθως σχεδίαζε ο ίδιος τις επιχειρήσεις από κοντά, η σκιαγράφηση του σχεδίου ήταν από τον ίδιο, το ίδιο και η εφαρμογή του. Και ο Ιμάντ βγήκε νικητής.

Επέστρεψα στον Λίβανο την πρώτη μέρα του πολέμου. Για την ακρίβεια, ήμουν εκεί την προηγούμενη μέρα, στις 11 Ιουλίου. Στις 12 Ιουλίου ήταν προγραμματισμένο να κατευθυνθώ προς τη Συρία, αλλά όλοι οι δρόμοι στον Λίβανο δέχονταν επίθεση, ειδικά ο μόνος κύριος δρόμος που ήταν η συνοριακή διέλευση του Λιβάνου προς τη Συρία. Οι βομβαρδισμοί ήταν ανηλεείς όλη την ώρα και τα αεροσκάφη δεν έφυγαν από εκεί ούτε δευτερόλεπτο. Είχαμε επικοινωνήσει με έναν από τους φίλους μας μέσω μιας ασφαλούς γραμμής. Ο Imad Mughniyeh ήρθε εσπευσμένα στο κατόπι μου και με πήγε από τα σύνορα της Συρίας πίσω στον Λίβανο. Περπατήσαμε για αρκετή ώρα και μετά συνεχίσαμε με το αυτοκίνητο. Ο πόλεμος εκείνη την εποχή επικεντρωνόταν κυρίως στα διοικητικά κτίρια της Χεζμπολάχ, κυρίως στις νότιες περιοχές και μερικές φορές στο κεντρικό και βόρειο τμήμα.

Λίγο μετά την πρώτη εβδομάδα, η Τεχεράνη ήθελε να επιστρέψω και να δώσω αναφορά για τον πόλεμο. Γύρισα από έναν παράδρομο. Εκείνη την εποχή, ο Ανώτατος Ηγέτης της επανάστασης [σ.σ. Αγιατολάχ Χαμενεΐ] βρισκόταν στο Μασχάντ και τον συνάντησα εκεί παρουσία των αρχηγών των τριών κλάδων της κυβέρνησης και των κύριων αξιωματούχων του (Ανώτατου) Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, που δραστηριοποιούνταν συχνά στην ασφάλεια και τους τομείς πληροφοριών. Στη συνάντηση του Μασχάντ, παρουσίασα την πολεμική μου έκθεση. Δεν ήταν μια ευνοϊκή έκθεση. Δεν έδειξα καμία ελπίδα για νίκη. Αυτός ήταν ένας τελείως διαφορετικός, τεχνολογικός και ακριβής πόλεμος. Οι στόχοι είχαν επιλεχθεί προσεκτικά. Τα δωδεκαώροφα κτίρια καταστρέφονταν με μία βόμβα.

Ήταν ώρα προσευχής. Προσευχηθήκαμε και επιστρέψαμε στη συνάντηση. Η αναφορά μου είχε τελειώσει. Ο Ανώτατος Ηγέτης άρχισε να μιλάει. Είπε μερικά πράγματα, σημειώνοντας ότι οι απόψεις μου για τον πόλεμο ήταν ορθές. «Αυτός είναι ένας πολύ σκληρός πόλεμος, αλλά νομίζω ότι αυτός ο πόλεμος είναι παρόμοιος με τη Μάχη της Τάφρου» [σ.σ. μάχη όπου ο Μωάμεθ και οι πρώτοι μουσουλμάνοι οχυρώθηκαν σε μια τάφρο στη Μεδίνα και απέκρουσαν πολλαπλές επιθέσεις των αριθμητικά και τεχνολογικά δυνατότερων αντιπάλων τους]. Ο Ηγέτης απήγγειλε τους στίχους της σούρας Αλ-Αχζάμπ του Κορανίου και εξήγησε τη διάθεση των Μουσουλμάνων, τα συναισθήματα των συντρόφων του Προφήτη Μωάμεθ καθώς και τα συναισθήματα των στρατιωτών του. Τότε είπε, «Αλλά νομίζω ότι η νίκη σε αυτόν τον πόλεμο θα είναι παρόμοια με τη νίκη στη Μάχη της Τάφρου». Με ξάφνιασε γιατί δεν ήμουν σίγουρος από στρατιωτική άποψη. Θέλω να πω, ευχόμουν να μην είχε μιλήσει για τη νίκη. Η Μάχη της Τάφρου ήταν η μεγάλη νίκη του προφήτη. Ο Ανώτατος Ηγέτης συνέχισε και είπε ότι το ισραηλινό καθεστώς είχε σχεδιάσει εκ των προτέρων μια μαζική επίθεση κατά της Χεζμπολάχ. Και η Χεζμπολάχ είχε ματαιώσει το σχέδιό τους παίρνοντας 2 αιχμαλώτους. Τέλος, με συμβούλεψε, όταν θα επέστρεφα στο Λίβανο, να πω στους μαχητές να απαγγείλουν την προσευχή του Jawshan Sagheer: “Φρέσκο αίμα τρέχει μέσα από τις φλέβες των πολεμιστών…”

Χαμενεΐ, Νασράλα και Σολεϊμανί

Ήρθα στην Τεχεράνη (από το Mashhad) εκείνο το βράδυ και επέστρεψα ξανά στη Συρία. Χάρηκα γιατί ήμουν ο φορέας ενός μηνύματος που ίσως θα εκτιμούσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ο Χασάν Νασράλα. Ο Ιμάντ ήρθε πάλι στο κατόπι μου και πήρε τον ίδιο δρόμο. Πήγα να συναντήσω τον Νασράλα και του έδωσα το μήνυμα. Τίποτα δεν φαινόταν πιο αποτελεσματικό για τον Νασράλα από το μήνυμά μου. Έγινε αμέσως πολύ χαρούμενος. Μου είπε τότε, για πρώτη φορά, κάτι που συνηθίζει να λέει σήμερα: «Θυμάσαι, χατζή Κασέμ, τα λόγια του Προφήτη, που είπε πως αν όλος ο κόσμος πάει από έναν δρόμο, και ο Αλί από έναν άλλο, όλος ο κόσμος κάνει λάθος και ο Αλί είναι σωστός;» Του είπα πως ναι, ήξερα το συγκεκριμένο χαντίθ. Και μου λέει «Σήμερα, χατζή Κασέμ, αν όλος ο κόσμος πάει από έναν δρόμο και ο Χαμενεΐ από έναν άλλο, όλος ο κόσμος κάνει λάθος και ο Χαμενεΐ είναι σωστός. Αν ο Ηγέτης λέει ότι θα νικήσουμε, θα νικήσουμε».

Τα λόγια του Ανώτατου Ηγέτη ότι «υπάρχουν πολλές δυσκολίες, αλλά μια μεγάλη νίκη είναι δυνατή και αυτός ο πόλεμος θα καταλήξει σε μια νίκη όπως η Μάχη του Αλ-Αχζάμπ» διαδόθηκαν παντού στους Μουτζαχεντίν, σε όσους βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή και σε όλους τους άλλους. Δεύτερον, αυτή η ανάλυση ότι «ο εχθρός είχε ήδη ένα επιθετικό σχέδιο» έγινε η κύρια βάση της προσέγγισης του Νασράλα για να πείσει την κοινή γνώμη και να τους κάνει να δώσουν προσοχή στις προθέσεις του εχθρού. Διότι εκείνες τις μέρες η προπαγάνδα του Ισραήλ και της Αμερικής, για να καταστρέψει τη μαχητική ενότητα του λιβανέζικου λαού, προωθούσε την αφήγηση ότι η Χεζμπολάχ παρέσυρε το Λίβανο στον πόλεμο με τον τυχοδιωκτισμό της, οπότε ήταν πολύ σημαντικό ο Νασράλα να συνεχίσει να λέει ότι οι Σιωνιστές είχαν σχέδιο επιθετικού πολέμου από πολύ πιο πριν, κάτι που τελικά παραδέχτηκαν και οι ίδιοι μετά το τέλος του πολέμου.

Η προσευχή του Jawshan Sagheer έγινε επίσης ευπρόσδεκτη επειδή αυτή η προσευχή έχει πολύ πολύτιμες, μυστικιστικές και πνευματικές έννοιες και είναι μια από τις καλύτερες προσευχές του Mafatih-al-Jinan. Η προσευχή απαγγέλθηκε ευρέως και η τηλεόραση Al-Manar [το τηλεοπτικό δίκτυο της Χεζμπολάχ] τη μετέδιδε τακτικά με μια όμορφη και θλιμμένη φωνή. Ακόμη και χριστιανοί την απήγγειλαν. Αυτό το μήνυμα ήταν πολύ συγκινητικό και προκάλεσε άλλη μια κίνηση. Ενθάρρυνε τη Χεζμπολάχ να πολεμήσει με ελπίδα και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση εναντίον του εχθρού.

Η Χεζμπολάχ είχε ένα δωμάτιο διοίκησης στην καρδιά της Dahiya. Τα κτίρια εκεί κοντά βομβαρδίστηκαν και καταστράφηκαν. Κάθε βράδυ καταστρέφονταν ολοσχερώς δύο-τρία μεγάλα κτίρια με δώδεκα ή δεκατρείς ορόφους. Δεν ήταν ένα υπόγειο δωμάτιο διοίκησης, ήταν ένα κανονικό δωμάτιο, αλλά είχε τοποθετηθεί κάποιος εξοπλισμός, στοιχεία συνδέσεων εκεί. Ένα βράδυ που ήμασταν σε αυτό το δωμάτιο μαζί με όλους σχεδόν τους αξιωματικούς πολέμου, περίπου στις έντεκα το βράδυ, τα ισραηλινά drones χτύπησαν τα κτίρια γύρω μας και τα κατέστρεψαν. Σκεφτήκαμε ότι ο εχθρός μπορεί να είχε γίνει καχύποπτος λόγω της μεγάλης κίνησης: άνθρωποι και οχήματα διέρχονταν από αυτό το σημείο και έκαναν τον εχθρό να υποψιαστεί ότι ίσως είναι ένα σημαντικό σημείο. Ένιωσα ότι ο Νασράλα βρισκόταν σε σοβαρό κίνδυνο. Και αποφασίσαμε να τον βγάλουμε έξω. Ο Imad και εγώ διαβουλευτήκαμε μαζί. Ο Νασράλα ήταν πολύ απρόθυμος να φύγει από το δωμάτιο διοίκησης. Θέλαμε απλώς να τον πάρουμε από εκείνο το επικίνδυνο κτίριο για τη διάρκεια της νύχτας, και τελικά τον πείσαμε.

Τα ισραηλινά drones MK πετούσαν με συνέπεια στον ουρανό της Dahiya και παρακολουθούσαν αυστηρά όλες τις κινήσεις, ακόμη και η κίνηση μιας μοτοσυκλέτας ήταν σημαντική για αυτούς. Στις δώδεκα η ώρα, η Dahiya, που ήταν το κύριο κέντρο της Χεζμπολάχ, ήταν θανάσιμα σιωπηλή. Αποφασίσαμε και μετακομίσαμε από το διοικητήριο σε άλλο κτίριο. Δεν υπήρχε μεγάλη απόσταση μεταξύ αυτών των δύο κτιρίων.

Η κατεστραμμένη συνοικία Dahiya στη Βηρυτό

Μόλις κινηθήκαμε, ο εχθρός βομβάρδισε ένα κτίριο δίπλα στο προηγούμενο καταφύγιό μας. Περιμέναμε σε εκείνο το κτίριο, επειδή είχαμε μια ασφαλή γραμμή επικοινωνίας μεταξύ των διοικητών της πρώτης γραμμής και του Νασράλα και του Ιμάντ. Αυτή η γραμμή επικοινωνίας δεν έπρεπε να αποσυνδεθεί. Ένας άλλος βομβαρδισμός έγινε και χτύπησε μια γέφυρα δίπλα στο κτίριο που βρισκόμασταν. Είχαμε μια διαίσθηση ότι το επόμενο χτύπημα ήταν καθ’ οδόν και ότι το κτίριό μας μπορεί να είναι ο στόχος. Ήμασταν μόνο τρεις μέσα στο κτίριο: ο Νασράλα, ο Imad και εγώ. Ως εκ τούτου, αποφασίσαμε να βγούμε και πήγαμε σε άλλο κτίριο. Βγήκαμε έξω, δεν είχαμε αυτοκίνητο. Η Dahiya ήταν σκοτεινή και εντελώς σιωπηλή. Μόνο ο ήχος των ισραηλινών αεροπλάνων ακουγόταν πάνω από τη Dahiya. Ο Ιμάντ είπε, «κάτσε κάτω από αυτό το δέντρο, έτσι θα προστατευτείς από το βλέμμα τους». Δεν ήταν ασφαλές, επειδή οι κάμερες των drones MK αναγνωρίζουν τη θερμοκρασία του ανθρώπινου σώματος από άλλα πράγματα, επομένως ήταν αδύνατο να κρυφτείς εκεί. Ο Ιμάντ έφυγε. Δεν χρειάστηκαν περισσότερα από λίγα λεπτά για να τον δούμε να επιστρέφει με ένα αυτοκίνητο. Ο Imad ήταν εξαιρετικός, ειδικά στην κατασκευή πολεμικών σχεδίων. Πριν φτάσει το αυτοκίνητο σε εμάς, τα drones της ισραηλινής αεροπορίας είχαν επικεντρωθεί σε εμάς. Μετέδιδαν δεδομένα από την κάμερά τους απευθείας στο Τελ Αβίβ, όπου οι ανώτατοι αξιωματικοί του ισραηλινού στρατού παρακολουθούσαν τη σκηνή στο δωμάτιο διοίκησής τους. Χρειάστηκε πολύς χρόνος μέχρι να μπορέσουμε να πάμε από το ένα υπόγειο στο άλλο και μετά, να μετακινηθούμε από το ένα αυτοκίνητο στο άλλο, κάτι που είναι δύσκολο να εξηγηθεί τώρα. Μπορέσαμε να ξεγελάσουμε τον εχθρό και επιστρέψαμε στην αίθουσα διοίκησης περίπου στις 2:00 π.μ.

Ο Imad έκανε κάτι που ήταν πολύ αποτελεσματικό. Ο αντίκτυπος αυτής της επιστολής ήταν παρόμοιος με το μήνυμα και την υπόσχεση που έδωσε ο Ανώτατος Ηγέτης στον Νασράλα για τη νίκη σε αυτόν τον πόλεμο. Ήταν η επιστολή των Μουτζαχεντίν στις πρώτες γραμμές, κάτω από εχθρικά πυρά, που απευθυνόταν στον αγαπημένο τους ηγέτη Νασράλα. Το γράμμα ήταν συγκλονιστικό. Δεν είδα κανέναν που να το άκουσε και να μην έκλαψε. Εκείνη τη μέρα που διαβάστηκε το γράμμα, ο Imad, ο οποίος είχε γράψει τις πρώτες γραμμές ο ίδιος, έκλαψε δυνατά. Πιο σημαντική από αυτό ήταν η απάντηση του Νασράλα. Το ύφος της επιστολής των πολεμιστών παρόμοιο με τα ποιήματα που τραγουδούσαν οι σύντροφοι του Ιμάμη Χουσεΐν στην Καρμπάλα για να τον υπερασπιστούν ενάντια στον εχθρό. Τα λόγια του Νασράλα προς τους Μουτζαχεντίν για να επαινέσει και να καθαγιάσει την αντίστασή τους ήταν παρόμοια με τα λόγια του Ιμάμη Χουσεΐν τη νύχτα της Ασούρα. Αυτές οι δύο επιστολές – η επιστολή των Μουτζαχεντίν στον Χασάν Νασράλα και η απάντησή του – είχαν πολύ μεγάλη απήχηση και έδωσαν μια νέα ενέργεια στον πόλεμο και όλα άλλαξαν την 28η ημέρα.

Εκείνη την εποχή, ο κ. Hamad Al Khalifa, Πρωθυπουργός του Κατάρ, ο οποίος ήταν και υπουργός Εξωτερικών, βρισκόταν στα Ηνωμένα Έθνη ως μεσολαβητής και πηγαινοερχόταν στον Λίβανο. Αργότερα είπε: “Εκείνες τις μέρες, οι Αμερικανοί δεν επέτρεψαν ποτέ να συζητηθεί μια εκεχειρία. Απογοητεύτηκα. Πήγα στο σπίτι μου για να ξεκουραστώ, ξαφνικά ο Ισραηλινός πρεσβευτής στα Ηνωμένα Έθνη με ζήτησε βιαστικά. Βιαστικά και ανήσυχα. Τον ρωτάω, συνέβη κάτι καινούργιο; Μου είπε ας πάμε στα Ηνωμένα Έθνη. Ήρθα και είδα αυτόν τον μοχθηρό Τζον Μπόλτον να περπατά ανήσυχος και νευρικός. Και οι δύο μου είπαν ότι ο πόλεμος πρέπει να σταματήσει τώρα. Είπα, γιατί; Είπαν, αν ο πόλεμος δεν σταματήσει, ο ισραηλινός στρατός θα καταρρεύσει.” Επομένως, οι Ισραηλινοί υποχώρησαν από όλους τους προηγούμενους όρους τους και συμφώνησαν με τους όρους της Χεζμπολάχ. Αποδέχτηκαν την κατάπαυση του πυρός και αυτή ήταν μια μεγάλη νίκη για τη Χεζμπολάχ. Όχι μόνο η νίκη επιτεύχθηκε, αλλά επίσης, αυτό ήταν το τέλος της σιωνιστικής επίθεσης κατά του Λιβάνου, μιας επίθεσης που διαρκούσε αδιάκοπα από το 1968 και ειδικά από το 1982. Η Χεζμπολάχ άλλαξε τη στάση του σιωνιστικού καθεστώτος για εισβολή όχι μόνο στον Λίβανο αλλά σε οποιοδήποτε άλλο μέρος. Θα ήθελα να πω ότι μετά τον πόλεμο των 33 ημερών, η στρατηγική του Σιωνιστικού καθεστώτος άλλαξε: από τη στρατηγική του Μπεν Γκουριόν για αιφνιδιαστική επίθεση και επιθετικό πόλεμο μετατράπηκε σιγά-σιγά σε αμυντική στρατηγική.